Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 10

herra og borgarstjórans í Reykjavík,
en fundinum lauk svo með messu í
Skálholtskirkju og sameiginlegu borð-
haldi í skólanum þar.
Erilsamt var að sjálfsögðu á meðan
þingið stóð og létti mér þó mikið,
þegar það var hafið, því áhyggja og
erfiði var verulegt við undirbúninginn.
Fundir voru haldnir í hátíðasal Há-
skóla íslands, og var aðstaða þar öll
ágæt.
Fyrsta daginn kynntum við hver
öðrum vandamál líðandi stundar. Þau
eru nokkuð áþekk í öllum löndunum.
Biskup fjölyrðir ekki um þau frekar,
en lætur í té eftirrit dagbókar um það
efni. Ber þar margt á góma. Þar mælir
fyrstur danski biskupinn Höjrup og
ræðir um, að prestahörgull sé nú lítill
orðinn í Danmörku. Hann lýsir ugg
sínum vegna þess, að átök harðna
milli guðfræðinga, er aðhyllast félags-
guðfræðina (en socioteologisk riktn-
ing) og þeirra, er vilja halda fast
við játningar og Ritninguna (en mera
konfessionell eller íundamentalistisk
ritning). Ný skólalöggjöf virðist muni
leiða til þess, að hin gömlu tengsl
kirkju og skóla rofni að mestu eða
að fullu. Skírðum börnum fækkar nú
sífellt í Danmörku, og eru menn ekki
á eitt sáttir um til hvers muni leiða.
Finnski biskupinn Vikström ræðir
um vaxandi heimshyggju og ásókn
samfélagsins, er keppir að forsjá
þegnanna frá vöggu til grafar. Um-
ræður um skilnað ríkis og kirkju eru
ofarlega á baugi í Finnlandi, þótt ekki
séu horíur á að skilnaður verði. Hins
vegar eru horfur á, að staða kirkjunn-
ar breytist verulega og stjórn hennar
og sitthvað fleira er í gagngerri endur-
skoðun, þar á meðal menntun presta.
Biskup islands drepur þar íyrst á
þær tröllauknu breytingar, sem orðið
hafa í íslenzku þjóðlífi þessa öld. Hann
kveður frjálslyndu guðfræðina svo-
nefndu, sem verið hafi svar við gjör-
breyttum lífsskilningi um aldamót, hafa
orðið lífseiga, drepur á samruna frjáis-
lyndu guðfræðinnar og spíritismans,
en segir stefnur þær aldrei hafa orð-
ið allsráðandi á íslandi. Telur hann
spiritismann nú eiga í vök að verjast
í íslenzkri kirkju og nefnir samþykkt
prestastefnu 1975 því til stuðnings, því
að þar hafi kröftug áherzla verið á
það lögð, að sá Kristur, er Biblían
boðar, sé hinn eini vegur, sannleikur-
inn og lífið.
Þá nefnir biskup tilurð Kristinsjóðs
og aukin fjárráð kirkju, er fengizt hafi
með honum, ný prestsembætti, sem
stofnuð hafi verið vegna þarfar á sér-
hæfingu, ofvöxt saínaða í Reykjavík
og grennd, erfiðleika á byggingu
krikna, nýju skólalöggjöfina frá árinu
1973, og telur hann hlut kristinnar
fræðslu hafa batnað með henni. Síð-
ast nefnir hann vígslu fyrstu konunnar
til prestsembættis á íslandi, og segir
þann atburð ekki hafa valdið ágrein-
ingi.
Hille, biskup frá Noregi, tekur næst-
ur til máls, og virðist af orðum hans
margt líkt með kristnilífi Norðmanna
og Finna. Hann telur vaxandi afkristn-
un geigvænlegt vandamál á öllum
Norðurlöndum. Af því leiðir að hans
dómi, að kirkjan er ekki þjóðkirkja ein-
ungis, heldur er hún knúin til meiri
sjálfsvitundar og til játningar. Þau tíð-
8