Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 64

Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 64
ur æðsta prestinum.“12) En heimildir vorar beina þó einkum athygli að sam- bandi hans við fólk, sem var úrkast mannfélagsins. Honum var sem sé lagt það til lasts, að hann væri „vinur toll- heimtumanna og syndara.“K!) Öbragðið af orðinu „tollheimtumað- ur“ á rót sína í sérstökum aðstæðum samtímans. Rómversk stjórnvöld inn- heimtu óbeinna skatta og tolla með aðferð, sem hætt var við að væri mis- notuð. Hún var í því fólgin, að réttur- inn til innheimtu var seldur mönnum sem hið gróðvænlegasta fyrirtæki (gríska orðið þýðir í rauninn „toll- kaupandi"). Þessa innheimtu varð að inna af hendi, og sjálfsagt hefði mátt gjöra það á heiðarlegan hátt, en svo virðist, sem óvandaðir menn hafi valist til starfans, og varð hann illræmdur af. Meðal Grikkja var „tollheimtu- maður" skammaryrði. í Palestínu voru skattarnir tekjur fyrirlitinnar, erlendrar stjórnar eða innlendra stjórnenda, sem voru taglhnýtingar hennar. Tollheimtu- menn voru því í augum þjóðernis- sinna engu betri en hverjir aðrir land- ráðamenn, en auk þess var náið sam- band þeirra við ,,óhreina“ heiðingja afbrot í augum guðrækinna, ofstækis- fullra Gyðinga. Þeim var því meinaður félagsskapur við heiðvirða menn. Þetta skýrir þá undrun og andúð, sem Jesús mætti, er hann umgekkst tollheimtu- menn. Og þessir vafasömu náungar hafa bersýnilega kunnað betur að meta félagsskap hans en andstæðinga hans. Nú gæti legið nærri að misskilja þetta sem einskært félagslyndi. En þar með er auðvitað ekki nema hálf sagan sögð. Þegar Jesú var legið á hálsi fyrir að vera í vondum félags- skap, svaraði hann fyrir sig með nöpru háði: „Heilbrigðir þurfa ekki læknis við, heldur þeir, sem sjúkir eru.“u) Þeir voru sjúklingar og hann læknii-' inn; og mikill hluti lækningarinnar vat einmitt fólginn í vináttu hans. Hann dróst að þeim, sem sjúkir voru á sál eða líkama, því að þeir þurftu þeirrar hjálpar, sem hann gat látið í té. Margar frásagnir guðspjallanna sýna glöggt, hve skjótt hann brást við slíkri þörf fyrir lækningu, hvort sem meinið var líkamlegt eða siðferðilegt. Með samúð og elsku og krafti, blés hann sjúklingum sínum nýju trausti 1 brjóst, vaktí með þeim ,,trú“, en það er orð, sem í guðspjöllunum felur í séf traustið til gæsku Guðs og festuna, sem það framkallar. Faðir nokkur kom til Jesú, fullur örvæntingar, vegna þess að sonur hans þjáðist af ólæknand1 sjúkdómi. „Ef þú getur nokkuð, Þa sjá aumur á okkur og hjálpa okkur.“1‘') Jesús svaraði: „Ef þú getur! Sá getuf allt, sem trúna hefur.“ „Ég trúi, hrópaði faðirinn, „hjálpa þú vantrU minni." Það, sem í fljótu bragð' gæti sýnst mótsögn í frásögn þessari, er einmitt svo einkennandi fyrir JesU’ Þetta var það, sem hann gat gert fýr‘r fólk, sem misst hafði móðinn. Það e< næstum hranalegt, hvernig manninua1 er ansað. Svo er saga af manni, seF1 hafði gefist upp fyrir meini sínu, P' læknandi máttleysi. Og í mörg ar hafði hann alið á umkvörtunarefni, seh1 afsakaði aðgerðarleysi hans sjálf5 („Það fer alltaf einhver annar ofan [ á undan mér.“) „Viltu verða heill? spurði Jesús. „Taktu þá sæng Þ<°a og gakk.“10) Samúð og meðaumku^1 62
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.