Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 5

I GATTUM
Margt er líkt um kristinlíf norðurlandaþjóðanna allra. Engum
mun koma á óvarí, þótt tíðindi af norrænum biskupafundi beri
þessa nokkurn keim. Þó hafa íslendingar sérstöðu. Þeir eru að
sönnu allra manna trúræknastir, en trúrækni er ekki ætíð hið
sama og kristinndómur. Hér á landi hefur trúrækni manna öðrum
þræði beinzt í þann farveg, sem lítt er kunnur með öðrum kristn-
um þjóðum. Sú saga er ekki gömul. Varla eldri en frá aldamótum.
Mikla hreysti þarf til að halda því fram, að kirkjulíf sé blómlegra
á íslandi en annars staðar vegna þessa. Því fer svo víðs fjarri.
Sá sem heldur því fram, þekkir lítt til annars staðar á Norður-
löndum.
Kirkjufólk á öllum Norðurlöndum mun raunar hafa þungar
áhyggjur af fráhvarfi yngri kynslóða. Og ekki er því að neita, að
hér á landi verður vart einkenna, sem virðast fyrirboði þess, sem
þegar er orðið annars síaðar. Þannig virðist t. d. hjónavígslum
fækka ótrúlega ört um sinn.
Hér er þörf viðbragða. Barátta er háð, og þá er nauðsyn að her-
væðast sem bezt. Ekki er víst, að þjóðkirkja þyki ávallt sjálfsögð.
Tillögur um breytta starfshætti og ýmsa skipan kirkjumála eru
vissulega nauðsyn. Brýnast er þó enn sem fyrr, að kristnir menn
muni, hverjir þeir eru: Ljós heims og salt jarðar. Varla skortir
nokkuð svo sárlega á íslandi sem vandaða kristna fræðslu og
kristið uppeldi.
Með kveðjum til lesenda.
G. Ól. Ól.
3