Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 37

me®al var bæjarfógeti. Hann áleit það
®kki fyrir neðan virðingu sína að sækja
fistilegar samkomur, og það hjá leik-
manni, enda var hann stöðugur sam-
°mugestur og mér ákaflega hjálp-
samur, meðan ég starfaði á Siglufirði.
Samkomunni hagaði ég eins og
venja e<" um slíkar samkomur. Tryggvi
Kristinsson lék á orgelið, en söngkór
kirkjunnar aðstoðaði við sönginn.
SungiS var úr sálmabókinni.
eru margvíslegar og stundum
einkennilegar tilfinningar, sem gera
vart við sig, þegar maður stendur
rammi fyrir áheyrendum á stað, þar
eem maður er algjörlega ókunnur og
Þekkir ekki nokkurt andlit. En það var
lett að tala 0g vel hlustað. Það var
samt sérstaklega einn samkomugestur,
sem va^i athygli mína. Hann var mað-
ur hár vexti og þrekinn, en samsvar-
a i sér samt vel, með hátt og nokkuð
Velft enni, mikið skegg á efri vör,
nokkuð loðnar augabrúnir, stór og
aU9u’ har'ð farið að grána, alvar-
egur, en þó endurspeglaðist innri
9 eði í augum hans og ásjónu. Ég varð
e®s var, að eftir því sem á ræðuna
ei > myndaðist á milli okkar andlegt
samband. Ég hafði því hugsað mér að
na fali af þessum manni, að samkom-
nr>i lokinni. En það mistókst. Hann
varf mér, áður en ég vissi af.
. etta ar|dlit fór ekki úr huga mér
a v'kuna, en aldrei varð það á leið
mrii. Ég þráði mjög að fá að líta það
Ur og beið með óþreyju næsta
Unnudags, ef vera kynni, að ég sæi
a á samkomunni um kvöldið. Von
J brast he|dur ekki. Kirkjan var aftur
setm> °g sá, sem átti þetta andlit,
affur á sama stað. Það gladdi mig
mikillega. Það var eitthvert öryggi við
að sjá hann þarna. Hann var eins og
klettur í hafinu, sem ekki haggast, þótt
öldurnar hamist og gnauði. Það var
þægilegt að láta augun hvíla á þessu
andliti.
Nú varð mér að ósk minni. Eftir
samkomuna náði ég í manninn. Hann
beið mín fyrir utan kirkjuna, þegar ég
kom út. Hann kvaðst heita Jón Brands-
son og vera búsettur á Siglufirði. Hann
bað mig um að heimsækja sig og
konu sína, þegar ég gæti komið því
við. Þetta heimboð hans var mér mjög
kærkomið.
Ég lét ekki líða á löngu, þar til ég
heimsótti Jón og Kristínu. Þau fögn-
uðu mér eins og ég væri sonur þeirra.
Jón sagði mér nú ýmislegt úr ævi
sinni. Hann hafði stundað sjó frá barn-
æsku, fyrst á árabátum, og um langt
skeið verið formaður, en stýrði vél-
bátum, eftir að þeir komu til sögu. Nú
var hann hniginn að aldri og heilsan
farin að bila, en gat þó stundað létta
vinnu í landi. Þegar hann settist að á
Siglufirði, var þar engin bátabryggja.
Hann varð fyrstur til að koma sér upp
bryggju.
„Aldrei lagði ég úr vör án þess að
gjöra bæn mína með hásetum mínum
áður“, sagði Jón. „Þessu ætlaði ég að
halda áfram, eftir að vélbátarnir komu
til sögu, en því miður varð ég að
leggja það niður. Það þótti ekki til-
hlýðilegt, eftir að öld hraðans hófst. —
Nei, nú þurfa menn svo lítið á Guði
að halda.
Þetta sagði hann með hryggð í
hjarta.
Nú barst talið að kristindóminum og
Biblíunni. Þá Ijómaði andlit Jóns. Hon-
35