Kirkjuritið - 01.04.1977, Síða 17

hræra upp í samviskunni og svipta
burt áhyggjuleysi sakleysisins. Það vill
dálitla ögn af eilífðinni. En þó ekki svo
mikið, að hún valdi óþarfa umróti í sál-
inni eða valdi stefnubreytingu að
marki. Og það er einmitt þessi eilífð-
arögn, sem sviptir það sálarró. Sá,
sem sífellt slær úr og í, vafrar aftur
og fram milli Guðs og heims, vill bera
kápuna á báðum öxlum, vera Ijóssins
barn að hluta og þessa heims barn að
hluta, sá maður er sem dæmdur til að
vera óhamingjusamur. Eitt er nú það,
að hann getur ekki lengur elskað,
hatað, skemmt sér eða snuðað af öllu
hjarta, því að innra nístir þessi áleitna
spurning: „Hvar stendur þú og hverj-
um augum lítur Guð allt bramboltið
Þitt? Er það ekki hégóminn einber?“
Annað er hitt, að hann getur ekki verið
heill í bæninni heldur eða fengið að
kynnast algleymi samfélagsins við
Guð eða smakka frið eilífðarinnar. Til
Þess heldur hann of fast í veraldar-
vafstrið. Meðan hann biður, er hann
með hugann við verkið, sem hann ætl-
ar að fara að vinna, áhyggjurnar af
viðskiptunum herja á eða fundurinn,
sem hann þarf að sækja það kvöldið.
Svolítið af Guði og svolítið af eilífð-
inni — slíkt kann ekki góðri lukku að
stýra, því að þá fer eitthvað úr lagi
innra með mönnum, byrjar að naga
°9 angra — og veldur eirðarleysi og
óró.
Ef við erum þannig aðeins hálf-
kristin, hættir okkur til að öfunda þann
náunga, sem er rakinn guðleysingi.
Hann hefur nefnilega enga samvisku af
Því að níða skóinn niður af óæskileg-
um keppinaut. Hann hugsar ekki par
um ástand bræðra okkar í austri,
hugsar ekkert um hvernig hjálpa megi
öðrum mönnum, hirðir ekkert um að
láta þeim tíma eða fjármuni í té. Hann
getur hórast og svikið undan skatti,
án þess það kvelji samvisku hans telj-
andi. En við, hinir hálf-kristnu, meg-
um aftur á móti búa við hömlur og
höft, auk vondrar samvisku. Við meg-
um ekki lengur vera stórsyndarar, en
við erum ekki heldur neinir dýrlingar,
sem hafa fengið gleðina yfir friði við
Guð í skiptum fyrir syndina. Við búum
yfir hvorugu, — og í því er synd okkar
fólgin.
Hinir miklu guðfræðingar miðalda
sögðu, að hálfkristni leiddi ætíð til
hryggðar (acedia). Þeir töldu, að þegar
við værum þunglynd, stafaði það af
þessum tvíveðrungi í hjartanu. Aðeins
þeir, sem heilir eru og óskiptir í af-
stöðu sinni, fá notið gleði og ham-
ingju. Þeir einir hafa nefnilega skýrt
mark fyrir augum. Þeir eiga sér enda
frelsara, sem gefst þeim allur og ó-
skiptur. Þeim, sem óskar aðeins eftir
svolitlu af Guði, verður hann hömiur,
haft, sársauki. En sá, sem óskar eftir
Guði af öllu hjarta, kemst að raun um,
að Guð einn er uppspretta kraftarins,
sem gefur manninum frelsi og dug.
Hann fær að reyna, að fylgdin við Guð
fær manninum mestrar gleði undir sól-
unni, vegna þess að hann leysir líf
mannsins frá öllu því, sem freistar,
glepur og kvelur hina hálfvolgu, já,
hrekur þá til og frá. Ef nokkur er sá,
sem berst við drunga og deyfð, þreytu
og þunglyndi, þá spyrji hann sjálfan
sig, hvort ástæðan kunni ekki að vera
tvíátta hugur, skipt hjarta.
15