Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 8

74
S Y R P A
spyrja hann brosandi að einhverju,
ellegar hún hélt áfram ræðunni, og
skeikaði þá ekki í vali völdustu
orða, að segja það sem henni bjó
í brjósti, og hvorki foreldrar henn-
ar né beztu vinstúlkur höfðu nokk-
urntíma heyrt hana víkja að. Þau
streymdu svo lipurt, að hana hreint
íurðaði; henni fanst með köflum
hún vera komin inn í ónumið um-
hverfi sinnar eigin sálar, þegar þau
liðu af vörum hennar.
Að lyktum, af því að hana setti
hljóða og hún hætti að brosa —
yndisleg ásýndum, þar sem hún
sat? og mjúkum roða litbrigða
himinsins helti yfir hana, með end-
urskin ráðgátu rökkursins á hör-
undsmjúka, þelhýra andlitinu —
tók hann til máls og gerði játningu
um, hve hamingjusamur hann
væri.
“Aldrei, hvergi hefi eg verið eins
sæll og eg er nú.”
“Hafið gát á yður. Við kom-
um okkur saman um, að —”
“En þér voruð því samþykk, að
við fyndumst eftir þriggja ára
bréf aviðskif ti.
"Það var einungis af því að þér
lögðuð svo fast að mér.”
“Sjáið þér eftir því?”
“Eg veit ekki hvernig eg á að
svara þóknanlega.”
“Þér gerðuð það núna ungfrú.”
“Já, en að minsta kosti ekki
sjálfviljuglega. Þó sögðuð þér
einu sinni í bréfi til mín: Alt ætti
að vera gert sjálfviljuglega.”
“Mikill skelfingar dagur var
það. Við vorum —”
Hann gerði sveiflu með hend“
inni sem hann væri að banda frá
sér hræðilegum endurminningum,
sem mundu hafa fylt víkina litlu
með dauðum mönnum og óghrleg-
jjs ofboldisverkum, þar sem sólin
var að setjast á bak við hafsbrún-
ina svo að segja hreyfingarlausa.
Með golunni barst fallbyssuduna
úr fjarlægðinni, önnur, þriðja.
“Eg ætlaði að segja yður frá
einnar klukkustundar viðburði úr
stríðinu, en þessir dynkir þögguðu
niður í mér.”
Þau hlustuðu. Ekkert kom ut-
an úr hafinu annað en holskefla,
sem hvelfdist á sandinn. Áhyggju-
skýið fór ekki af andliti hennar, og
báðar hendur hennar kreptust ut-
an um sandinn, sem hún hafði fylt
þær með.
“Eruð þér ekki hrædd um að
það slái að yður?”
Hún hrökk við eins og hann
hefði komið við hana. Svo svar-
aði hún með hendingu eftir Ver-
laine:
“Nú er óskanna ágæt stund.”
Hún fór að tala um veizluna
heima, og um gestina, sem voru að
spila vist, en það var ekki til neins.
Hún hafði jafnvel ekki sinnu á að
horfa út á sjóinn.
Hann fór að tala um annað, en
það var til einkis. Þau voru hvort
í sínu lagi, að hugsa hvort um ann-
að. I sannleika var það þetta, er
gekk að þeim báðum jafnt og olli
því, að þau þögnuðu svo skyndi-
lega.
Hafsbrúnin var að renna saman