Syrpa - 01.10.1919, Síða 9

S Y R P A
75
viS gula blæinn, sem himininn
hafði tekiS á sig, og dimmbrúnirt
alf'skaplegir klettar komu fram,
sem gnæfSu yfir grængullinn sæ-
flötinn. Hún var aS hugsa um
þaS, aS eftir örfáa daga sæi hann
ekkert annaS en hervirki og eyS-
ing ættjarSar þeirra þar úti, í staS
allrar þessara dýrSlegu fegurSar
og friSsælu. Á sama augnabliki
kallaSi hann upp:
‘‘AS hugsa til þess, aS óhjá-
kvæmileg nauSsyn skuli heimta
mig þangaS!”
Hann hélt áfram í sama tón:
“Þér eruS einasta athvarfiS, sem
hjarta mitt finnur í þessum heimi.”
Hann háfSi í hverju bréfinu af
öSru trúaS henni fyrir öllum hugS-
armálum sínum; allri metnaSarþrá
sinni; hve sorgirnar 'hefSu mýkt
hjarta hans og, hvernig hann hefSi
þroskast í hinum harSa reynslu-
skóla stríSsins. Hann hafSi sent
henni myndirnar sínar, meSfram
til þess, aS reyna aS fá 'hana til aS
gefa sér ofurlitla bendingu um hiS
ytra útlit hennar: aldur hennar aS
minsta kosti: hvort hún væri óháS
eSa, þó ekki væri mleira, en hún
segSi sér um háralit sinn. Hún
hafSi einungis svaraS honum meS
því, aS hún væri því samþykk aS
hann héldi til í heimfaraleyfi sínu
á landsetri foreldra hennar í vík'
inni litlu viS sjóinn, þar sem hún
hafSi gefiS honum heimilisfang
sitt sumrinu áSur.
“Þér hefSuS átt aS aftra mér
frá aS koma, fyrst aS þér leyfiS
mér ekki aS tjá ySur hugarþel mitt
gagnvart ySur. — Ó, afsakiS mig,
jungfrú. Eg kem ySur til aS halda
aS eg sé eitthvert mannhrak.”
“En sú fjarstæSa!”
‘‘Hey’'iS, jungfrú! Mér finst eg
ekki geta fariS svo héSan, aS eg
tjái ySur ekki ást mína. Sam-
eign oklcar er of mikiS í hugar-
heimi. Ekki dettur mér í hug aS
ásaka ySur fyrir þaS. ÞaS er al-
úS ySar aS þakka( aS eg hefi orS-
iS aS liSi úti á vígstöSvunum. En,
hvaS sem því líSur, munduS þér
ekki vilja minnast þessarar k.völd-
stundar, þegar eg er horfinn héS-
an, meS hugarhræringum vitund
áþekkum þeim, sem nú þegar ha'fa
fengiS vald yfir hjarta mínu? Eg
hefi, elslqaS huglátssemi trúnaSar••
vinarins í bréfum ySar, umhyggju-
semi móSurinnar og meyjarinnar
þar---alt, sem 'þau hafa fært mér
út þangaS. Þér hafiS ekki hug-
mynd um, hve dýrmæt slík samúS
hefir veriS munaSarlausum manni
sem mér.
Eg er þess fullvís, aS eg hefi
elskaS ySur síSan er eg las fyrsta
bréfiS frá ySur. Alt, sem í mér
er, hefir elskaS ySur svo heitt og
virSingatfult, aS eg get ekki duliS
þaS lengur. Eg biS ySur, jung-
frú, aS íhuga þetta. Slík ást get-
ur ekki móSgaS ySur. Mér fanst
þarna úti, aS alt( sem eg varS aS
þola, hver einasta viSleitni mín,
stuSlaSi aS því, acS verja ySur.
Eg vissi ekkert um aldur ySar,
lífsstöSu - aldrei séS ySur. En
þór opnuSuS bók hjarta ySar og
gáfna og eg las hana. Þér beriS