Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 17

S Y R P A
83
þar út úr aSal-hellinum, sem var víSa ákaflega breiSur, og hafSi
honum virzt þeir (hann og Hamar) stundum fara eftir gjárbörm-
um. Gat honum því veriS bráSur bani búinn, aS fara einn í
myrkrinu til baka. — Og sá hann því engan sinn kost annan, en
aS fylgja þessum kynlega manni eftir, eins langt og hann færi.
Hamar varS þess var aS ofurlítiS hik kom á lngólfson.
“Mundi konunglegum löggæzluriddara mislíka þaS, þó eg
héldi í hönd hans meSan viS förum fyrir klettasnösina?” sagSi
Hamar, og þaS var eins og hann væri aS bæla niSur hlátur um
leiS.
“Nei,” sagSi Ingólfson, hálf-þóttalega, “en þaS er óþarfi.
Haltu áfram; eg skal fylgja þér."
“Rétt eins og þú vilt,” sagSi Hamar.
Þeir gengu nú út á hina örmjóu syllu og beygSu fyrir kletta-
snösina og fóru hægt og gætilega. En geigvænlegt var aS fara
þar, og ekki fyrir aSra en þá^ sem hafa taugar úr stáli og aldrei
verSa lofthræddir. Og sagSi Ingólfson þaS síSar, aS svitinn
hefSi bogaS af enni sér um leiS og hann slapp fyrir snösina.
“Nú er þrautin búin,” sagSi Hamar; “og vertu velkominn í
híbýli mín.”
lngólfson sá aS þeir voru alt í einu komnir í hellismunna,
og var handriS, eSa garSur úr höggnum steini, fremst á gjárbarm-
inum. GólfiS var slétt og hreint, og þaS var hátt upp í hvelf-
inguna. Voru þar nokkrir smákassar og staflar af dýraskinnum
— einkum visundafeldum.
“Hér geymi eg nokkuS af skotfærum mínumý’ sagSi Hamar
og benti á kassana; "og þarna á eg fimm hundruS og sjötíu dýra-
skinn, sem óhætt má virSa á sex þúsund dollara. En í afhellinum
þarna til vinstri handar á eg þó öllu meira. Þar geymi eg líka
tvær tunnur af gullsandi.”
"Tvær tunnur?” át Ingólfson eftir og horfSi undrandi á hinn
aldraSa mann.
“Já,” sagSi Hamar kæruleysislega, “tvær tunnur fullar og
dálítiS neSan í kvartili aS auk. En eg veit ekki, hvort eg get
nokkurntíma komiS því öllu til bygSa. ÞaS er þungt í flutningi,
gulliS.”
“En á ekki ríkiS eitthvaS af því?" sagSi Ingólfson.
“Eg býst viS því, aS ríkiS geti gert kröfu til einhvers hluta
þess,” sagSi Hamar og tók um hökuna. “En ríkiS verSur aS sjá
um flutning á sínum hlut. — GerSu nú svo vel aS ganga meS mér
inn í hellinn, sem hérna er til hægri handar. Eg veit, aS búiS
er aS bera matinn á borSiS."