Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 19

S Y R P A
85
“Eg er búinn aS vera rúm sex ár hér í fjöllunum," sagSi
Hamar; "en eg hefi ekki verið allan þann tíma í þessum híbýlum.
Eg var all-lengi aS búa hér um mig. Eg var, til daemis, í þrjá
mánuSi að búa til nýjan farveg fyrir lækinn, sem fellur hérna fram
af klettinum og niSur í dalinn, og aSra þrjá mánuSi aS höggva
tröppurnar, sem viS gengum upp( og koma steininum fyrir í hell-
ismunnanum niSri. Eg get, þegar eg vil, látiS lækinn fara aftur
í sinn gamla farveg, og þá kemst enginn hingaS eftir þeim göng-
um( sem viS fórum áSan. En eg kemst út annarsstaSar. Þetta
bjarg, sem viS erum í, er nokkurskonar þil þvert yfir dalinn, eins
og til aS aSskilja hann frá hinu djúpa gili fyrir sunnan. Lækur-
inn kemur undan klettinum, og hefir grafiS hann næstum í sund"
ur. Á leiSinni undir klettinn fer lækurinn yfir gullsand, og ber
nokkuS meS sér út í dalinn á vorin. En þaS er seinlegt verk, aS
vinza gulliS úr sandinum, og þreytandi aS standa yfir því allan
daginn. Eg hefSi aldrei lagt mig niSur viS þaS, aS safna þessu
gulli saman, ef ekki væri fyrir þaS, aS eg týndi fyrir nokkrum ár-
um stórri peningaupphæS, sem vinur minn (á deyjanda degi) baS
mig aS koma til ættingja sinna. — En má ekki bjóSa þér villi-
bráS ? ”
“Jú, þakk," sagSi Ingólfson. “En hvaS voru peningarnir
miklir( sem þú týndir?”
“ÞaS skifti þúsundum dollara.”
“Hvernig týndir þú því?" spurSi Ingólfson.
“Eg gróf þá í jörSu, og fann þá aldrei aftur,” sagSi Hamar.
“Eftir þaS fór eg á visundaveiSar. Þá komst eg í kynni viS hinn
nafnfræga Indíána-höfSingja, sem alment hefir veriS nefndur
“Stóri-Öm. Og konan mín er dóttir hans. Stóri-Örn vissi af
þessum helli, og kvaSst of.t hafa séS þar gulan sand. Hann og
synir tveir unnu aS því meS mér( aS gera þessa hella aS viSunan-
legum híbýlum. ViS ifluttum hingaS öll: Stóri-Örn, dætur hans
þrjár, tveir synir hans og eg. — Nú er Stóri-örn dáinn, en börnin
hans eru hér ennþá. Drengirnir eru heljarmenni, yfir sex fet á
hæS og gildir aS því skapi. Þeir jafnhatta hvor annan meS
vinstri hendi, og stökkva yfir tuttugu feta breiSar gjár án sýni-
legra erfiSismuna. Þeir hafa fariS fimm sinnum suSur til St.
Paul í Minnesota á tæpum tveimur árum, og flutt þangaS loS-
skinn og gullsand, og komiS aftur meS ýmsar nauSsynjar. ViS
verSum aS líkindum búnir aS koma mestu af gullinu til manna-
bygSa eftir næstu tvö ár. Og þá kem eg því öllu í peninga. Þá
skila eg þeim þúsundum, sem eg týndi, og skulda ekki neinum