Syrpa - 01.10.1919, Síða 24

90
S Y R P A
“Og nú er kominn háttatími," sagði Hamar, þegar Ingólfson
hafSi tæmt síSara staupiS. “En eg vil geta um þaS viS þig, aS
viS sjáumst ekki aftur á morgun, því aS eg sef til hádegis og
vakna viS þaS aS eg er óSur, og verS eg aS velta steinum, þaS
sem eftir verSur dagst hérna niSri í gilinu; en þangaS kemst eng-
inn nema eg og mitt fólk. Og enginn sér ofan í giliS nema aS
komast hingaS upp. — En nú getur svo fariS aS þú liggir í runn-
inum, þegar þú vaknar í fyrramáliS. Og þá verSur 'fossinn í sín-
um gamla farveg, og sérSu þá engin þess merki, aS hellisgöng séu
í berginu, og er þá hætt viS aS þú hugsir, aS þig hafi dreymt alt
þaS, sem þú hefir séS og heyrt hér í nótt. En til þess aS fyrir-
'byggja þaS, aS þú haldir aS þetta hafi veriS draumur, þá muntu
finna, þegar þú vaknar, tíu pund af gullsandi í litlum skinnpoka,
sem bundinn verSur viS belti þitt. HafSu þaS til sannindamerkis
um þaS, aS þetta eru ekki draumórar. — I litla hellinum hérna inn
af — sem bjarndýrafeldurinn hangir fyrir, muntu finna kertaljós
og uppbúiS rúm. Taktu riffilinn meS þér. — Svo þakka eg þér
hjartanlega fyrir aS sýna mér og konunni minni þaS lítillæti, aS
snæSa hjá okkur kvöldverS og vera hér nætursakir. ViS óskum
þér allrar hamingju og blessunar og bjartrar framtíSar, og bjóS-
um þér góSa nótt. Vertu sæll!"
Hamar tók um leiS í hönd hins unga lögregluriddara; og
Indíánakonan hneigSi sig.
Ingólfson þakkaSi hjónunum meS nokkrum fögrum orSum,
og kvaddi þau meS virktum. Því næst tók hann riffilinn sinn og
gekk inn í litla 'hellinn, sem honum hafSi veriS vísaS á. Þar var
upp búiS rúm. En sængurfötin voru visundafeldir. Fór Ing-
ólfson úr treyjunni, tók af sér stígvélin, og lagSist svo út af.
SofnaSi hann skjótt og svaf fast og lengi. En þegar hann vakn-
aSi, var komiS fast aS hádegi, og sá hann aS hann Iá í runninum,
þar sem hann hafSi fyrst sofnaS kvöldiS fyrir. Og var riffillinn
viS hliS hans. — “Þetta er einkennilegur draumur,” hugsaSi hann
og reis upp viS olnboga. En rétt í því tók hann eftir litlum skinn-
poka( sem bundinn var viS belti hans. Pokinn var um tíu eSa
tólf pund á þyngd. Ingólfson leysti frá opinu hiS bráSasta og sá,
aS þaS var hreinn gullsandur í pokanum.
Ingólfson gekk aS fossinum stuttu síSar, en sá þar hvergi
merki þess, aS þar væri hellir á bak viS. Og kletturinn tíræSi
fyrir ofan, og björgin báSum megin viS dalinn, sýndu þaS hvergi,
aS þar væru nokkursstaSar mannahíbýli. ------ Eftir hádegiS lagSi
hann af staS og fór fótgangandi til Indíánaþorpsins fyrir sunnan,