Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 34

100
S Y R P A
meS klökkri rödd; “eg vissi þetta ekki fyr; eg er svo fáfróSur; og
viS skulum alveg sleppa þessu umtalsefni. En nú verS eg aS
halda áfram og reyna aS koma þér til skila. Og eg þýst viS, aS
þú eigir aS fylgja kistunni- eigir aS fara til konunnar, sem býr í
nr. 1 0 á fjórSa loftií marghýsinu Tipperary." í
“HvaSa vitleysu ertu nú aS fara meS, góSi maSur?" sagSi
gamla konan og rödd hennar var nú ofurlítiS sterkari og viSkunn-
anlegri en áSur. “Þú þarft ekki aS koma mér til skila; eg er sem
sé komin í góSra manna hendur, þar sem eg er komin alla leiS til
þín. — Heyrirðu þaS?”
"Já, eg heyri þaS glögt,” sagSi aumingja Cormigan og þaS
sló svita út á enninu á honum. Hann þóttist vita aS konan væri
brjáluS. Og hann þóttist líka vita, aS sjómennirnir hefSu meS
einhverjum brögSum komiS henni inn í vagninn. “Mikill heimsk'
ingi var eg," hugsaSi hann, “aS eg skyldi láta þorparana ginna.
mig á einum gullpcning og shilling!"
“ÆtlarSu ekki aS aka meS mig heim í húsiS þitt?” sagSi
gamla konan og var nú skrækróma. "Eg veit aS þar er gott aS
vera; eg held aS eg kunni 'bezt viS mig þar. Sjálfsagt hefir ein-
hver happadís boriS mig inn í vagninn þinn. Hún hefir vitaS
hvar mér var bezt aS vera, --- blessuS!”
En Cormigan hafSi nú sína hugmynd um þaS.
“Já, ekki fer eg aS henda þér út úr vagninum, svo aS segja
úti á víSavangi ” sagSi Cormigan og þurkaSi sér um enniS meS
treyjuerminni. "En eg verS fyrst og fremst aS koma kistunni til
skila, og síSan verS eg aS leita þér aS einhverju hæli.”
“Nei, góSi maSur,” sagSi gamla konan dálítiS áköf. ‘ Þú
þarft hreint ekki aS leita mér aS neinu hæli — hvorki fátækrahæli
né vitfirringahæli -því mitt hæli skal vera í þínu húsi. 1 þínu
húsi vil eg lifa þaS, sem eftir er æfi minnar, og þar vil eg deyja
drotni mínum; svo þú þarft ekki aS taka á þig nein auka-ferSa-
lög í því skyni aS útvega mér hæli. Þitt hús er fullgott handa
mér jafnvel þó eg sé íslenzk kóngsdóttir í álögum. ---- En hvaS
kistunni viSvíkur, þá ræSur þú, hvaS þú gerir viS hana. ÞaS
er ekki mitt, aS skifta mér neitt af slíkum smámunum.”
“Eg heyri, hvaS þú segir,” sagSi Cormigan; “eg ætla aS
halda áfram, og mundu mig um þaS, aS henda þér ekki út úr
vagninum.
“HeldurSu kanske,” sagSi gamla konan, “aS mér þyki lífiS
svo þungbært, aS eg vilji fyrirfara mér? ”