Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 56

122
S Y R P A
son. Þar kemur kafli úr viÖureign
þeirra Eríks og Stefáns Ólafssonar,
bls. 86—87( sem eg vil leyfa mér
aÖ taka hér með, því hann lýsir
Stefáni að nokkru leyti, og sýnir
ljóslega, að það sem honum mun
hafa verið eiginlegt, að hann var
þungur til vinnu og vildi hafa góða
og náðuga daga.
“Einn vetur var hann (Eiríkur)
léður frá Hofteigi (hann var þar
lengi hjá séra Sigfúsi Finnssyni),
fyrir sauðasmala að Aðalbóli í
Hrafnkelsdal. Þar bjó þá ekkja
er Anna hét (Guðmundsdóttir).
Fyrirvinna hjá henni var þá Stefán
Ólafsson sterki úr Húsavík, mikill
maður og sterkur; hann kvæntist
ekkjunni síðar. Stefán var heima
við á daginn og hirti gripi þá, er
heima voru. Það hafði farist fyr-
ir hjá Stefáni að moka hesthúsið
nógu oft og hafði safnast fyrir svo
mikið undir hestunum, að þá tók
nærri heima í ræfrinu. Eiríkur var
allan daginn við beitarhús og kom
seint heim á kvöldin, og þá stund-
um með hærusekk mikinn fullan
af sauðataði frá beitarhúsunum.
Eiríki þótti daufl'eg vistin á Aðal-
bóli, og þóttist þar hafa orðið
fegnastur mat sínum eins og Grett"
ir á Reykhólum, enda sagði hann
svo sjálfur frá, að húsfreyja hefði
haldið öllu til Stefáns, sem bæði
var í tilhugalífi við hana, og heima
á daginn; fanst Eiríki að Stefán
ætti of gott í samanburði við sig,
en hefði þó öllu léttari störf og
hægri, og fékk hann af þessu óvild
nokkra til Stefáns; þótti hann um
of húsbóndaríkur á heimilinu. Þá
var það eitt'kvöld um veturinn, er
Eiríkur var heim kominn af beitar-
húsunum, að Stefán skipar Eiríki
að moka hesthúsið morguninn eft-
ir, áður en hann fari á beitarhúsin,
en Eiríkur tók lítt í það en segir á
þá leið, að Stefán muni ekki ann-
að þarfara vinna sjálfur. Hefir
Stefán þá í heitingum við hann og
líður svo nóttin. Morguninn eftir
fer Eiríkur að vanda sínum til beti-
arhúsa. og var Stefán þá ei risinn
úr rekkju. Um kvöldið tekúr
hann með sér taðpoka heim.
Hafði hann pokánn á bakinu í
bandi, og brugðið lykkju fram yfir
höfuð sér að halda í. Ófærð var
nokkur og fannir sumstaðar. Þeg-
ar heim kom að bænum, lá leið Ei-
ríks fram hjá hesthúsinu; en dimt
var orðið, og er hann gengur fram
hjá hesthúsdyrunum, veit hann
ekki fyrri til en Stefán snarast út
úr hesthúsinu, að honum og rekur
hnefann svo hart á nasir Eiríki, að
blóð féll um hann allan. Eiríkur
reiðist, fleygir lykkjunni yfir höf-
uð sér, svo hann verður laus við
byrði sína, og ræðst á Stefán.
Varð þar harður aðgangur, en svo
lauk að Eiríkur hafði Stefán undir,
og hélt honum föstum í skaflinum,
og lét blæða úr sér í andlit honum,
þar til honum hætti að blæða. Lét
hann þá Stefán loks upp standa,
og fór sjálfur heim til ibæjar. Ekki
lagði Stefán neitt til Eiríks upp frá
því, hvorki ilt né gott, að hann
sagði.”
Það heyrði eg talað um fyr á ár-