Syrpa - 01.10.1919, Blaðsíða 67

S Y R P A
133

FRUMBÝLIÐ.
Eftir Juhani Aho, cinrx hinna helztu af skáldum Finna.
ir
*
BæSi voru þau vinnuhjú á
prestssetrinu. Hann gætti hest-
anna og hún annaSist matreiSsl-
una. Á stundum, er þau sátu
sitt viS hvort borSshorn og möt-
uSust, létu þau fjúka spaugsyrSi;
en optast nær gekk þó á rifrildi
milli þeirra. Húsbændunum
fanst þeim koma afarilla saman.
,,Þau bítast og klórast eins og
hundur og köttur" var viSkvæS-
iS.
En þegar þau voru ein sainan,
annaS hvort við fiskiveiSar á
næturþeli, heyannir eSa korn-
uppskeru, þá kom annaS hljóS í
strokkinn, og svo fór aS lokum,
aS þeim kom á samt um aS fara
að hokra. Þau völdu sér bæjar-
stæSi á keldubakka nokkrum
langt úti í óbyggSum. Var þar
nægilegt skógland til ruSnings og
ræktunar. Þar var stór land-
spilda alþakin elritrjám, og var
hún sjálfkjörin til akuryrkju, en
beitiengi hugSu þau aS rækta
báSum megin lækjarins. ÞaS
stóS ekki á öSru en fé til húsa-
byggingar. KaupiS var lítiS, og
varla var til þess hugsandi fyrir
þau aS reisa bú, áSur en þau aS
minsta kosti hefSu krækt sér í eina
dróg og eina belju. Þessu hvoru-
tveggju var um aS kenna, aö
brúSkaupiS dróst á langinn. En
eftir því sem fram liSu stundir,
var bandiS æ fastara og fastara
milli þeirra, og jafnframt urSu
framtíSarhorfur þeirra betri. í
tómstundum sínum gerSu þau
eigi annaS en telja skildinga þá,
er þau voru búin að nurla sam-
an, og reikna út, hve lengi þau
þurftu enn þá aS vera í vistinni
til þess aS ná í upphæS þá, er
þau gætu komist af meS. Eng-
inn varS þess áskynja, aS smátt
og smátt lifnaSi hjá þeim hin á-
kafasta frelsisþrá og brennandi
löngun eftir aS vera sjálfs sín
ráSandi. Á prestssetrinu var
gæSavist og þurftu þau þar eng-
ar áhyggjur aS bera, kaupiS ríf-
legt og föt og fæSi ; en engu aS
síSur dvaldi hugur þeirra stöS-
ugt í óbyggSunum.
Þegar svo loks kom aS því, aS
þau einn góSan veSurdag sögSu
upp vistinni á prestssetrinu, leit-
uðust allir viS aS telja þeim hug-