Dýravinurinn - 01.01.1895, Blaðsíða 49

41
unum ásamt korni meðan Kúfur gæti jetið. Hann var síðan alinn um vetur-
inn á töðu, höfrum og rúgi. En það kom fyrir ekki, hann horaðist eptir því
sem á veturinn leið, í stað þess að fitna. Þegar gott var veður, var Kúfur
látinn vera úti um miðjan daginn til þess að viðra sig. Fór þá Grunnl.vana-
lega út á tún til að sjá lianu og klappa honum; hafði jeg garaan af að sjá,
er gömlu kunningjarnir hittust. Þegar Gunnl. kom norður fyrir bæinn, þá
hneggjaði Kúfur, er hann kom auga á húsbónda sinn, hljóp á móti honum,
rak að honum snoppuna og nuggaði hausinn upp við hann. Var það auðsjeð
að Kúfur þekkti húsbónda sinn, og að húsbóndinn hafði einhvern tíma látið
vel að honum. Um vorið varð Gunnl, sál. veikur og kom sjaldan út, en
daglega spurði hann um Kúf. En vesalings Kúfur hafði ekkert gagn af sum-
arkominni; hann var látinn vera á túninu og dekrað við hann sem hægt var;
en hann gat ekki lifað; hann var síðast ekkert orðinn nema skinin beinin.
Þá skipaði kona Gunnl. sál. einn dag, að fara með hann fram í nes þar frarn
við sjóinn og skjóta hann. Um kvöldið sát jeg iiini hjá Gunnl. og kom
Hannes sonur hans inn. Gunnl. spurði þegar um Kúf; Hannes var góður og
vandaður piltur og kunni ekki að skrökva, en vildi ekki verða fyrstur til að
segja föður sínum, að Kúfur væri dauður. Komu því á hann vöflur. í sama
bili kom kona Gunnl. inn og sagði honum sem var. Gunnl. sagði ekkert, en
horfði lengi í gaupnir sjer; en er hann leit til mín aptur, sá jeg, að hann
hafði tárfellt.
Slíkri tryggð taka góðir menn við þarfar skepnui', sem hafa þjónað
húsbændum sinum bæði lengi og vel.
Olafur Ólafsson.
Hesturinn og dreiigurimi.
(Barnavísur, sjá myndina bjer að í'raman).
------------------------
Kom hingað, litii’, og hyggðu’ að tveim,
er horfast á með stilli.
Svo lítið saman svipar þeim,
þótt sje þar kært á milli,
því annar stór er eins og fja.ll,
með orku likt og tröllin,
en hinn er lítill, ljettur karl,
sem leikur sjer um völiinn.
Sá stóri hugsar margt og margt,
þótt mönnum segi’ hann eigi,
um skeið sitt mikla, mjúkt og hart,
4 mörgum sljettum vegi,
um hól og dal og hvamm og laut,
um hlíð og læk og engin,
um hverja nýja hlemmibrauf,
en helsst um íitla drenginn,
Hann er hans mesta unaðsbót,
að engum slíkt er gaman;
hann klórar honum um kverk og fót
og kjassar hann dögum saman;
hann sýuir honum siun allan auð
af' æsku- ríku -fjöri,
og miðlar honum mjólk og brauð
og máske bita’ af smjöri.
Og hnokkinn litii hugsar rór
um, hvað hann skuli gera,
er hann er orðinn afar-stór,
má úti sífellt vera.
Þá hyggur hann á margt hreysti tak,
er hendur vinna’ ei barna,
og hjálparlaust að hlaupa’ á bak
á hestinum þoim arna.
6