Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Síða 4

98
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Á höfuðdaginn var kyrrt veður, en
þungbúið loft og þoka ofan undir byggð,
svo að ekki þótti taka því að breiða fisk.
Þrúða var því heima. Rétt fyrir hádeg-
ið kom Áki, sonur faktorsins, upp að
Byrgi með þau skilaboð frá föður sínum,
að hann bæði hana að hreykja fyrir sig
mó það sem eftir væri dagsins, því að
hann væri hræddur um að nú gengi í
rigningar. Þrúða játti því og upp úr há-
deginu hélt hún af stað út og upp á
Sundin, þar sém mórinn var breiddur.
Hún var með stóran hitageymi, vafinn í
sjal, undir hendinni; hún vildi ekki tefja
sig á því að fara heim 1 kaffið, heldur
hafa það með sér.
Þegar Þrúða kom upp á Sundin, sá
hvin að þar var karlmaður fyrir og var
farinn að hreykja mónum. Það var Berg-
ur utanbúðarmaður faktorsins, íimmtug-
ur Sunnlendingur, sem. tvö síðustu árin
hafði verið starfsmaður við verzlunina.
Hann var að ljúka við þriðja hraukinn,
þegar Þrúðu bar að. Hún lagði pinkilinn
frá sér á milli þúfna, tók af.sér skýluna
og stytti sig.
»Komdu sæll; það er nýtt að sjá þig
við þessa vinnu«.
»Komdu sæl«, svaraði hann glaðlega
og tók ofan derhúfuna; »já, faktorinn
var svo hræddur um að hann færi í rign-
ingar úr höfuðdeginum, að hann sendi
mig ltka«.
Þrúða fór að bera saman í hrauk í út-
jaðri móbreiðunnar. Bergur byrjaði á
nýjum hrauk í áttina til hennar; hann
var ekki vanur að vinna þegjandi, ef
annars var kostur og vildi því að sem
stytzt væri á milli þeirra.
»Það er ekkert að gera við verzlunina,
engir koma í kaupstað, allir bátar úti og
ekki leið að þurrka fiskugga, — en það
er eins um okkur bæði, að við kunnum
ekki við annað en að hafa eitthvað fyrir
stafni. Er ekki svo, Þrúða?«
Hún jankaði.
»Eg hef nú reynt flest bæði á sjó og
landi og víða verið, svo að mér er svo
sem sama, hvað eg geri. Það er ekki
verra að hreykja mó en hvað annað, —
sérstaklega þegar einhver góður er með
í verki, — eða finnst þér það ekki,
Þrúða?«
Ja, jú, jú, ekki bar að neita því.
»Þú ert lang-duglegust allra í fiskin-
um; það segi eg og það segir faktorinn.
líka«.
»Svo, heldurðu það?«
Bergur malaði á.fram um vinnubrögð-
in og afkomu manna þar í Voginum.
Niðurstaðan á þeim athugunum hans var
á þá leið, að þau tvö, Þrúða og hann,
væru eina fólkið', sem nokkuð væri í var-
ið, þegar öllu væri á botninn hvolft, að
undanteknum húsbónda hans, faktornum.
Þrúða hlustaði á, en svaraði litlu til. Hún
var ekki mælsk, en hafði gaman af að
heyra aðra tala. Henni þótti töluvert til
Bergs koma, vissi að hann var dugleg-
ur og reyndur maður og var í uppáhaldi
hjá faktornum fyrir reglusemi og trú-
mennsku. Henni fannst yfirleitt, að með
góðri samvizku gæti hún ekki haft neitt
á móti því, sem hann var að segja, og
jankaði flestu. — Hraukarnir þeírra
fjölguðu og færðust nær og nær hver
öðrum.
»Við erum nú svo reynt fólk, Þrúöa,
að við þekkjum lífið«, sagði Bergur;
hann stóð með móköggul í annari hendi,
en hyssaði upp buxnahaldinu með hinni.
»Það er munur eða þetta unga fólk, sem
ekkert hugsar nema fyrir deginum í dag-.
Þú átt þitt hús, þar sem þú getur lifað
eins og drottning, og eg hef fasta og
góða atvinnu, svo að mér er óhætt úr
þessu. Eg hef reynt meira en margur
annar. Lengi var eg skútukaii og tvisvar