Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Qupperneq 11

ÞEGAR HÆNUR GALA
105
var af öllu, að nú var orðið of séint að
iðrast og engin leið að bæta fyrir brotið.
Hún ranglaði inn í leiðslu og háttaöi" í
snatri. Það setti að henni kuldahroil, og
hún bylti sér í sifellu undir sænginni, en
hún gat enganveginn orðið hvíldar að-
njótandi; óttinn og iðrunin létu hana
engan frið hafa. Það lá svo sem ekki í
láginni, hvernig komið var. Padda hafði
átt eitt af eggjunum, saklaus drengurinn
lent á að borða það um kvöldið og svo
veikzt upp úr því. Og sjálf átti hún sök-
ina á þessu. Hún hefði svo hæglega 'get-
að komið í veg fyrir þenna hræðilega at-
burð, ef hún hefði sýnt svolítinn lit á
fórnfýsi og mannúð, en í þess stað hafói
hún látið bölvaða auragirndina hlaupa
með sig í gönur. — Eina krónu og sextíu
aura! Svo litlu verði hafði víst enginn
selt sál sína!
Þrúðu var þungt af ekka; hún snökti
við hvert andartak, en grátið gat hún
ekki. Almáttugur, hvernig ætlaði allt
þetta að fara? Mundi hún geta haldið
sönsum og nokkurntíma geta tekið á
heilli sér, ef drengurinn dæi? Þessar
hræðilegu hugsanir hrelldu og hrjáðu sál
hennar miskunnarlaust fram eftir nótt-
inni og létu hana aldrei í friði. Nætur-
dimman jók á ömurleikann, og upp úr
miðnættinu fór vatnið að streyma úr
íoftinu. Nú var engrar hvíldar, éinskis
svefns að vænta; hvað átti hún að taka
til bragðs? Gat hún leitað til nokkurs
manns, nokkurs vinar, sem hefði vilja
og getu til þess að hjálpa henni?
Allt í einu datt henni Bergur í hug, —
Bergur, sem hún hafði ekkert hugsað um
í tvo daga. Hann hafði sótt lækninn og
vissi því manna bezt um sjúkdóm drengs-
ins; hann var henni hollur, ef nokkur
var það, og hann svaf einn úti í Pakk-
húsi, svo að hægt var að hafa tal af hon-
um án þess nokkur annar vissi; hohum
gat hún trúað manna bezt til að begja
yfir þessu óheillamáli. Óþreyjan rak
hana á fætur, hún snaraði sér í fötin og
innan stundar hljóp hún við fót í helli-
rigningunni ofan stíginn. Hún nam
snöggvast staðar við faktorshúsið og leit
upp í gluggana. Þar var hvergi ljós að
sjá og engan umgang að heyra. Hún
sneri til Pakkhússins, gekk hægt að
glugganum hans Bergs og drap fingri
á rúðuna. — Steinhljóð. — Hún drap
aftur hnúanum á rúðuna; þá fór að heyr-
ast þi-usk og mótaði fyrir andliti inni
»Hver er að berja?« var spurt að
innan.
Þrúða svaraði, en gerði merki með
hendinni þess efnis, að hún þyrfti að
komast inn. Svo var hurðin opnuð og
Bergur stóð þar á nærfötunum í anddyr-
inu.
»Hver er þar?« spurði hann og rak
andlitið alveg að henni; »hvað geng-
ur á?«
»Eg má til að tala við þig, Bergur«,
svaraði hún lágt.
»Þrúða!« — Hann varð svo steinhissa,
þegar hann þekkti hana, að hann hrökk
tvö skref aftur á bak, sneri sér svo á
hæli, skrapp inn í herbergið og smeygði
sér í buxurnar; svo kom hann fram fyr-
ir aftur og tók í handlegginn á Þrúðu.
»Þú ert rennandi blaut, blessuð komdu
inn fyrir«.
Hann settist á rúmstokkinn, en hún á
stól við höfðalagið.
»Á eg ekki að kveikja, Þrúða?«
»Nei, í guðs bænum, — þetta má eng-
inn lifandi maður vita. Viltu lofa mér
því, Bergur, að segja þetta engum? —
Eg á svo voðalega bágt«.
Hún varð að tala með hvíldum og nu
gátu tárin loksins fengið framrás. Hann
færði sig nær henni, og þá hallaði hún
ósjálfrátt andlitinu upp að öxl hans.
Bergur átti erfitt með að átta sig á
14