Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Síða 18

112
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
honum vera ljúft að takast þetta á
hendur.
Þegar í stað var sent bréf til Pappa-
Antons, og varð ritari nefndarinnar að
semja það. í því var fjárkaupmanninum
falið á hendur að fara tafarlaust til
Nickelsgrtin og spyrjast fyrir um aðstoð-
arprestinn þar. En af varkárni var því
bætt við bréfið, að um fram allt skyldi
hann ekki láta á því bera, hvert erindi
hans væri.
Anton komst í býsna-mikil vandræði,
þegar hann fékk þetta bréf að heiman.
Hann klóraði sér bak við eyrun. Hann
treysti sér til að útvega svín og kaupa
fé, svo að menn væru ánægðir með það,
en að útvega prest... Hann hugsaði málið
og ákvað svo loks að takast það á hendur.
Hann kom að kvöldlagi í vondu veðri
til Nickelsgrun. Þorpið var ekkert nema
lengdin, og húsin og búgarðarnir dreifö-
ir um dalverpi. Nú voru góð ráð dýr.
Hvað átti hann nú að gera hér. Fara inn
í fyrsta húsið og spyrja, hverskonar maö-
ur aðstoðarpresturinn hérna væri? Fólk-
ið mundi víst stara fallega á hann. Auk
þess var hann bundinn þagnarskvldu,
hann mátti ekki láta á neinu bera. Þettá
var erfitt. Hann horfði á húsin og hús-
garðana. Einkum varð honum afarstar-
sýnt á gripahúsin. Hverskonar skepnur
skyldu nú vera þar? Hann gat enganveg-
inn gleymt lífsstarfi sínu, allt um þetta
embættiserindi, sem honum nú hafði ver-
ið falið. Ef hann hefði nú bara átt að
kaupa uxa? Hann hefði heldur viljað út-
vega alikálf, þó að það væri reyndar
enginn gróðavegur.
Þannig rölti Anton í hellirigningu í
gegnum þetta langa þorp, heilsaði þeim
fáu, sem hann mætti og var heilsað aft-
ur. Þá bað hann mann að gefa sér eld í
pípuna sína og spurðist svo til vegar, svo
að hann gæti fengið ástæðu til að tala
við hann. Sá, sem hann spurði, gerði
spurningu hans lítil skil og hrað|ði sér
sem mest hann mátti inn í hús undan
rigningunni. Alltaf versnaði skap fjár-
kaupmannsins. Á þennan hátt komst
hann ekki að neinu. Hann ákvað að fara
inn í gistihús. Þar hlaut hann að hitta
einhvern. Við glasið fengu líka margir
liðugra tungutak. Það var enginn fjár-
hagshnekkir fyrir hann, þó að hann byði
einhverjum glas til þess að gera hann
skrafhreifari. Söfnuðurinn borgaði.
Það voru mörg veitingahús í þorpinu.
Anton gekk inn í það stærsta, reisulega.
ferhyrnda byggingu með mörgum glugg-
um. Það hefði engin borg þurft að
skammast sín fyrir slíkt veitingahús.
Hann i'ór inn í betra herbergið. Þetta em-
bættiserindi hans — sem í raun réttri
fyllti hann þótta — krafðist þess, eða
það fannst honum að minnsta kosti, að
hann kæmi fram sem heldri maður. Þess-
vegna bað hann um eitt glas af bajersku
öli, þó að hann væri ekki vanur að biðja
um svo sterka tegund á verzlunarferöum
sínum. Svo spurðist hann fyrir, hvers-
konar mat væri hægt að fá. Hann vildi
gjarna fá heitan mat. Stúlkan tók við
pöntun hans með tortryggnissvip. Þessi
litli, ljóti maður með úfið skegg og ó-
hrein föt gekk ekki í augun á henni. Hún
hugsaði víst, að í raun réttri hefði þessi
dóni átt að fá sér sæti í stærri stofunni.
Anton reyndi að koma sér í mjúkinn hjá
þessari stúlku, sem hann hélt að væri
þjónustustúlka. En þar skjöplaðist hon-
um. Hún lét hann skilja, að hún væri
heimasætan þar í húsinu, og hún fengist
um hann af einskærri greiðvikni. Anton
bað stúlkuna fyrirgefningar. Hann leit
nú öðrum augum á hana. Hún var há
stúlka, Ijóshærð, fríð í andliti, dökk-
klædd, með uppsett hár eins og frú. Fjár-
kaupmanninum leizt því betur á stúlk-
una, sem hann horfði meir á hana. Þeirri
hugsun skaut upp hjá honum, að hann