Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Qupperneq 31

DJÁSN OG DÝRINDIS KLÆÐI
125
xenndi upp að stéttinni fyrir framan
stóreflis verzlunarhús og staðnæmdist.
Hann sá fyrir sér uppljómaða glugga á
tízkubúð, er seldi allskonar kvenfatnað.
Þegar hann leit út um gluggann, sá hann
annan vagn, sem staðnæmzt hafði rétt
fyrir framan þá. út úr honum steig lið-
lega vaxin kona, töturlega búin. Hún
hraðaði sér inn í búðina.
Leiguvagninn hennar ók hægt á burt
og nam staðar þar skammt frá. Hann
hafði flaggið enn þá niðri og af því mátn
ráða, að hann væri enn í þjónustu henn-
ar. ökumaðurinn sté nú út úr og horfði
óaflátanlega á búðardyrnar.
»Hver veit nema hún svíki hann nú«,
sagði ókunni maðurinn í hinum vagnin-
um við sjálfan sig. »Og ef hann vissi það
sem ég veit, mundi hann tæplega bíða
svona rólegur«. En við ökumanninn sinn
mælti hann hátt: Þér sáuð hvert hann
fór? Bíðið eins nálægt honum og yður er
unnt. Ég ætla að bíða hérna við dyrnar«.
í fulla hálfa klukkustund eða meir
stóð hann við uppljómaða gluggana og
beið. Honum lá heldur svo sem ekkert á,
því að enn voru nokkrar stundir til
kvöldverðar, og hvað gat hann þá gert
annað betra með þær, en að leika sér að
því á meðan, að sitja um herfang sitt?
Hann var því vanur að vera harður í
horn að taka og brast aldrei þolinmæði
þegar á þurfti að halda. Og hann var ó-
þreytandi, ef hann vildi hafa hendur í
hári einhvers, hvort sem það var karl
eða kona, sem hafði gert á hluta hans.
Loksins kom út úr öllum kvennaskar-
■anum kona, sem öllum mundi hafa orðið
starsýnt á. Hún var prúðbúin, klædd í að-
skorna dragt úr svörtu silki-atlaski, ioð-
brydda. Skórnir voru einnig úr svörtu
silki með glitrandi spennum og sokkarnir
í ljósum lit eins og hörundið. Hið eina
sem hægt var að þekkja hana á var
gamli hatturinn, sem ennþá huldi hrafn-
svarta lokkana.
Það var hún!
Léttur roði lék nú á vöngum hennar
og augun ljómuðu skær og fögur eins og
strætisljósin í þokunni.
»Guð minn góður«, hálfhrópaði mað-
urinn, er stóð á verði, upp yfir sig af
undrun. En síðan glotti hann harðneskju-
lega og hugsaði sig um. Ætti hann að
leggja strax hendur á hana og ógna
henni með lögreglunni eða bíða frekari
sannana? Hann gerði hvorugt, heldur
fylgdi henni spaklátlega eftir framhjá
röðum af leiguvögnum, þangað sem
vagnarnir tveir biðu.
Hún fór fyrst upp í sinn vagn og gaf
fyrirskipanir, án þess að veita honurn
minnstu eftirtekt.
»Ég þori að ábyrgjast, að nú gerist
eitthvað sögulegt, áður en þessum degi
lýkur«, sagði hann við sjálfan sig, um
leið og hann benti ökumanni sínum aö
elta hana. »En hvað ætli að taki nú við«»
hugsaði hann.
Hann leit á armbandsúrið sitt. Klukk-
an var fimm.
Vagninn hennar keyrði niður Conduit
stræti, inn á Bond-stræti og stansaði þar
fyrir framan skartgripabúð. Þar fór hún
inn.
Að vörmu spori kom hún út aftur.
Og eltingaleikurinn hélt áfram unz
þau komu að snyrtistofu lengra í stræt-
inu. Þar fór hún út og nú borgaði hún
ökumanninum áður en hún gekk inn.
Eftir að hún var horfin sat hann hugsi
stundarkorn. Því næst borgaði hann
einnig sínum ökumanni og lét hann fara.
Hann hafði öldungis ekki minnstu hug-
mynd um erindi kvenna á snyrtistofur,
svo að hann gat ekki gert hina minnstu
áætlun um hversu langan tíma þetta
mundi taka. Þó gizkaði hann á að það