Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 33

Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 33
DJÁSN OG DÝRINDIS KLÆÐI 127 eða þá að minnsta kosti kveina og biðj- ast miskunnar. Það fannst honum ekki nema eðlilegt. En það var eins og lífið hefði rænt hana jafnvel því þreki að geta undrast. Hún stóð þarna aðeins eins og þrumu lostin, mállaus og örvilnuð og horfði á hann. »Eytt því öllu?« mælti hann brosandi. En röddin var rám og brosið óendan- lega hörkulegt. Hún andvarpaði mæðulega og hneig upp að honum rétt sem snöggvast eins og allan þrótt drægi úr henni. Hann leit -á hana með ströngum svip. Gegn um and- litssmyrslin og vangaroðann mátti glöggt sjá náfölan gráma, sem bar vott um langvarandi skort og þjáningar... En svipur hans var jafn hörkulegur og áð- ur. Hann kenndi hvorki í brjósti um hana eða nokkurn annan. Sjálfur hafði hann orðið að berjast áfram með hnúum og hnefum í heiminum og iðulega komizt í hann krappan og verið að því kominn að örmagnast. En hann hafði ekki látið troða sig undir. Og ef svo færi nú fvrir henni, þá var það hennar eigin sök en ekki hans. Hann var ekkert viðkvæmur. »Þá för- um við? sagði hann. Leiguvagninn beið og dyravörðurirm var búinn að opna vagnhurðina og stóð þar með hæverskum beygingum. »Gefðu mér ofurlítinn frest«, sagði hún eins og með andköfum. »Komdu inn«, sagði hann. Það leit út eins og hann hjálpaði henni upp í vagninn, að minnsta kosti sleppti hann ekki því taki, sem hann hafði náð á handleggnum á henni. Hann kom upp í strax á eftir henni. Dyravörðurinn beið við hurðina eftir fyrirskipunum, Ríki maðurinn gaf beiningakonunni hornauga og mælti í hálfum hljóðum: »Ætli nú fari ekki bezt á því, að keyra til næstu lögreglustöðvar? Hefir þú nokkuð við það að athuga?« Hún leit beint í augun á honum, svo að hann hrökk við af einhverri ókunnugri tilfinningu. »Guð minn góður«, hugsaöi hann með sjálfum sér, »hún er alveg ör- vilnuð«. Hún svaraði honum hálf-hvíslandi: »Já, það hefi ég. Gefðu mér ofurlítinn frest«. »Þetta gæti svo sem verið nógu fróð- legt, jafnvel til dægrastyttingar«, hngs- aði hann. »Svo lengi lærir sá sem lifir«. Hann hnyklaði ofurlítið brýrnar og sagði svo við dyravörðinn: »Segðu hon- um að keyra gegnum lystigarðinn og svo skulum við sjá til«. Hann þreifaði í vasa sinn eftir pening, sem hann gaf dyraverðinum. Með hinni hendinni tók hann aftur undir handlegg konunnar. Hún var forkunnarfögur, svo að það gæti vel hafa verið af ástriki, sem hann hélt svona í hana. Vagninn ók af stað. Þau keyrðu gegn- um ýmsar hliðargötur í áttina til Park Lane. »Jæja«, sagði hann. »Ég hefi haldið vörð um þig. Ég hefi elt þig rúma hálfa aðra klukkustund frá því að þú stalst frá mér seðlaveskinu mínu þarna í mannþyrpingunni. Hvernig fórstu ann- ars að því? Það er það sem mér þætti gaman að vita. Segðu mér það fyrst«. Hún horfði framan í hann með mikillí athygli. »Mundi þér þykja garnan að heyra það ?« »Það mundi mér þykja«. Hún mælti: »Þegar þú neitaðir mér, þá veitti ég þér eftirför----«. »Vitandi að ég væri ókunnugur og auð- ugur?« »Já, það vissi ég. Gerði mér í hugar-

x

Nýjar kvöldvökur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.