Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 42

Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 42
136 NÝJAR KVÖLDVÖKUR leg sorg eða ógæfa. Hann fann að nú mundi eítthvað alvarlegt gerast. Þegar þau gengu inn í forsalinn, birt- ist allt í einu í opnum dyrum til vinstri handar, hár maður. Það var alveg eins og hann hefði tekið eftir konunni og sé'ð til hennar, er hún var að koma. Hann var á að gizka fjörutíu og fimm til fimmtíu ára gamall. En andlit hans, hár og tilburöir gátu þó borið vott um miklu meiri aldur. Hann var grannvaxinn, grá- hærður og kuldalegur yfirlitum. Og und- ir eins og Ástralíumaðurinn hafði litið á hann, komu orð konunnar fram í huga hans eins og undirskrift við mynd: »Hann er maður hefnigjarn«. Og eins og nú kom í ljós, var hann í sannleika sagt mjög hefnigjarn maður. Konan gekk fram á gólfið í áttina til hans, yndisleg í hreyfingum, fögur eins og gyðja. Með annari hendinni vafði hún að sér kápunni og hélt henni um sig eins og tízkan bauð dálítið þóttalega, en um leið ósegjanlega fallega. Djásn hennar og dýrindisklæði skinu með töfraljóma í ljósadýrðinni. Sjálf Ijómaði hún mest af eftirvænting sinni og innri gleði. »Max«, hóf hún máls, »eftir öll þessi ár...« Röddin titraði og hún hikaði við. Nú varð hún þó að brosa, nú mátti hún til að standa sig og láta engan bilbug á sér finna. Á andliti gráhærða mannsins mátti líka merkja dauft bros, hræðilegt grimmdarbros. »Þú lítur prýðilega út«, mælti haim og hneigði sig um leið, og auðséð var á undruninni, sem brá allra snöggvast fyr- ir í svipnum, að honum fannst mikið til um búning hennar og útlit. »Ég hafði þó heyrt...« »Ekki er að undra þótt hún vildi líta vel út«, hugsaði Ástralíumaðurinn, alveg ruglaður og steinhissa. Nú máfti hann þó til að trúa, hversu ótrúlegt sem honum fannst þetta allt saman. Hún svaraði hratt og óðslega, knúin af brennandi, innri eftirvænting: »Mér líður vel, þakka þér fyrir; alveg Ijóm- andi. Mér hefir alltaf liðið vel, mér mun alltaf líða vel. Iðrunin fór mér illa, Max; þú veizt að mér fer það ekki vel að klæðast í sekk og ösku. En í guðanna bænum af því að tíminn er svona stutt- ur! Má ég ekki strax...?« »Þú ert ekki ein þíns liðs«, rnælti Mal- vern lávarður. Ég bjóst við að þú kæmir ein«. »Má ég kynna ykkur, Mr. Frampton — Malvern lávarður«. Þeir hneigðu sig. Malvern lávarður virti Frampton fyrir sér með rannsóknarsvip er virtist spyrja: »Nýr eiginmaður eða elskhugi?« Augna- ráðið var ískalt og ósvífið. Ástralíumað- urinn vai’ð að láta sér það lynda, þó að honum væri það sýnilega mjög ógeðfellt. »Er hún hérna?« hrópaði konan. Malvern lávarður bi'osti aftur, daufu brosi, hræðilegu grimmdarbrosi. »Já auðvitað. Ekki mundi ég láta þig hlaupa apríl, eftir öll þessi dásamlegu, hjartnæmu bréf þín, sem þú hefir skrif- að ár eftir ár, og nú hafa hrært hjarta mitt að lokum«. Hún gekk áfram. »ó; leyfðu mér að sjá hana undireins!« »Án efa mun þér finnast mikið til um fegurð hennar«, mælt Malvern lávarð- ur. — »En...« hann hleypti í brýrnar og leit á förunaut hennar. Hún leit á Frampton. Augnaráðið, sem hann gaf til baka virtist ennþá segja þrá- kelknislega: »Þú ert fangi minn, og þang- að, sem þú ferð, verð ég að fara líka«. Hún hugsaði sig snöggvast um, brosti svo og mælti:

x

Nýjar kvöldvökur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.