Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Side 48

142
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
mestu furðu og forvitni manna, þv'í að
á hvorutveggja bar jafnt, skrauti og
glingri, óþrifnaði og leppalúða-skap. Var
foringinn jafnan í fararbroddi með
nokkrum riddurum, sem voru fagurlega
búnir marglitum klæðum, en á eftir komu
gangandi karlar, konur og börn með
gyllta eyrnahringa og gljáandi perlufest-
ar, en annars sóðaleg og klædd lörfum.
Voru Tatarar mjög fljótir að læra graut
í hverju tungumáli og kváðust vera píla-
grímar frá Egyptalandi; stæði svo á
ferðum þeirra, að þeir væru dæmdir Lil
að flakka heimilislausir í sjö ár vegna
þess að forfeður þeirra hefðu synjað
Jesúbarninu um húsaskjól á flóttanum
frá Betlehem til Egyptalands. Þessi saga
var ágætlega tilbúin og átti mjög vei við
tíðarandann; trúðu menn þessu eins og
nýju neti og töldu það skyldu sína að
greiða götu pílagrímanna eftir beztu
getu. Sigmundur keisari bauð þeim vist
í Ungverjalandi og tóku sumir því boði,
en aðrir fengu meðmælingarbréf og
héldu lengra vestur á bóginn. Alstaðar
sögðu þeir sömu söguna fyrstu árin, en
þegar þeir urðu þess varir, að hún fór
að hafa minni áhrif, breyttu þeir henni
eftir ástæðum. Árið 1422 kom »Andrés
hertogi frá Egyptalandi« til Bologna á
ftalíu með mikinn hóp Tatara. Sögðust
þeir vera á sjö ára ferðalagi að boði
keisarans, því að sér hefði orðið það á
að afneita kristinni trú á tímabili og
yrðu því að leita sátta við páfann; — en
af náð sinni hefði keisarinn leyft þeim
að stela, þegar nauður ræki til! — Árið
1429 komu þeir til Parísar og kváðust
hafa fengið þá skipun frá páfanum að
flækjast um og flakka í sjö ár, til þess
að afplána gamlar syndir.
Yfirleitt var það föst regla Tatara,
að viðurkenna ríkistrú þess lands, þar
sem þeir voru staddir í það skiftið, og
svo hefur það jafnan verið síðan; séu
þeir staddir í löndum mótmælenda, eru
þeir mótmælendatrúar, en í kaþólskum
löndum eru þeir ram-kaþólskir. Þeir sem
bezt þekkja þá, fullyrða, að þeir hafi í
rauninni engin ákveðin trúarbrögð, en
hagi seglum eftir vindi í þeim efnum sem
öðrum. — Fyrst framan af varð Tötur-
um svo vel til, að menn sýndu þeirn alla
alúð og vinsemd og reyndu að greiða
götu þeirra. Kom nú einn hópurinn af
öðrum frá Balkanlöndunum vestur eftir
álfunni og leið ekki á löngu þar tii er
þeir voru komnir svo langt, sem komizt
varð. Á árunum 1418—20 fóru þeir um
allt Þýzkaland, 1430 komu þeir til Eng-
lands og 1447 voru þeir komnir alla leið
suður í Barcelona á Spáni.
Velvild manna, sem Tatarar áttu að
fagna í fyrstu, varð ekki til frambúðar,
því að menn fengu bráðlega nóg af þeirn.
Reyndu því allir að koma þeim af sér
með góðu eða illu og varð það til þess
eins, að flakk þeirra ágerðist því meir
sem lengur leið. En alla 15. öld var þó
ekki amast við þeim verulega af yfir-
völdunum. Smátt og smátt urðu þeir þó
hin mesta landplága, ekki sizt vegna
þess, að í för með þeim slóst ýmiskonar
innlendur óþjóðalýður, sem engan taum
hafði á sér og lék lausum hala í skjóli
þeirra. Um aldamótin 1500 fóru flestar
Evrópuþjóðir að ofsækja þá á alla lund,
gera þá landræka o. s. frv., en því fleiri
boð og bönn, sem út voru gefin gagn-
vart Töturum, því meiri seiglu og lífs-
þrótt sýndi þessi einkennilega þjóð af
sér. Þeir voru gerðir útlægir á Spáni
1499 og í Þýzkalandi árið eftir. Oft voru
þeir eltir eins og villidýr út á auðnir og
öræfi. Kirkjan dæmdi þá villutrúarmenn
og bannfærði hvern þann, sem átti mök
við þá. Þeim var gefið að sök, að þeir
stælu ungum börnum og eitruðu brunna.
Árið 1523 gaf Karl keisari 5. leyfi til
þess, að á Spáni mætti veiða Tatara og