Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 50

Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 50
144 NÝJAR KVÖLDVÖKUR Munaðarlausa stilkan. Þjóðsaga, færð í letur af Baldvin Jónatanssyni. Niðurl. Líður nú að hausti og tekur Jón sýslu- mannsefni við embætti sínu. Þá er það einn sunnudag, er sýslumaður gengur í kirkju, en Guðrún er heima, að prestur lýsir til hjónabands í fyrsta sinni með honum og Guðrúnu. Furðar alla á því, en þó mest hana sjálfa, því að ekki hafði verið leitað hennar samþykkis. Nokkru eftir að komið er úr kirkjunni, segir sýslumaður Guðrúnu að prestur hafi lýst með þeim, en þá hafði hún frétt það áð- ur og svarar því, að hægt sé þá að af- lýsa næsta sunnudag. Þykir sýslumanni óbljúgara skap hennar við þessa frétt en hann hafði búizt við, og bíður þess með óþreyju, hvernig hún snúi sér í mál- inu. Næsta sunnudag ætlar prestur að messa á annexíu sinni. Biður Guðrún þess að mega fara með honum og er engin fyrirstaða á því. Þegar sýslumaður veit um það, þá býðst hann og að ríða með presti til kirkjunnar. En þegar hami ætlar að taka silfursvipu sína, þá finnur hann hana hvergi. Verður hann síðbú- inn og fer af stað nokkru síðar en þau prestur og Guðrún. Þegar hann nær þeim, verður hann þess var, að Guðrún hefur svipuna, en lætur þó kyrrt vera og talar eigi um það. Fer allt fram við tíðagjörðina um daginn svo sem venju- legt er, en að henni endaðri lýsir prest,- ur til hjónabands í öðru sinni með þeim Guðrúnu og sýslumanni. Lætur Guðrún eigi hreyfa neinum mótmælum og verð- ur sýslumaður því fegnari en frá verði sagt. Eftir það ríða þau heirn frá kirkj- unni öll samt. Um kvöldið þarf Guðrún að búa upp rúm sýslumanns að vanda. Er hann þá í stofunni, en talar eigi orð og er í þungum hugsunum. Þegar Guðrún er bú- in að búa upp rúmið, skreppur hún út og kemur aftur inn með svipu sýslu- manns og fær honurn hana með þeinx ummælum, að hún hafi eigi ætlað sér að ræna hann svipunni, heldur gera hon- um líkan grikk og hann hafi gert sér. »En ef þú vilt gefa mér þessa svipu«,. segir hún, og segja mér, hvar þú hefir fengið hana, þá mun ég eigi ónýta ráða- gerð þína, þótt ég væri eigi að spurð«. Þá setur sýslumaður hana á kné sér og biður hana afsökunar á tiltektum sín- um, en segir að svipan sé þaðan í frá réttmæt eign hennar; sé það vel, að hún komist nú aftur í ætt þá, sem hún hafi fylgt, áður en hún kom í eigu föður hans. Síðan segir hann henni, að svipuna hafi faðir hans fengið hjá föður hennar fyrir mörgum árum, er hún hafi verið barn, en móðir hennar hafi átt hana; hafi fað- ir hans tekið hana upp í mikla skuld, sem hann hafi átt hjá föður hennar og gefið honum allmikla björg að auki, því að faðir hans hafi verið ríkur, en haft, ágirnd á svipunni. Hann segir ennfrem- ur, að faðir hans hafi gefið sér svipuna, en beðið sig að láta hana aldrei af hendi við nokkurn mann annan en hana, því að svipan hafi verið ættargripur og ætíð fylgt nafni, svo að ef hún gengi úr sinni ætt, þá vildi hann að enginn annar nyti hennar. Nokkru síðar var haldið brúðkáup þeirra. Um vorið flutti sýslumaður á eitt höf- uðból sýslunnar og reisti þar bú með konu sinni. Urðu samfarir þeirra hinar beztu, og lifðu bæði til hárrar elli. Lýkur svo sögu litlu, munaðarlausu stúlkunnar.

x

Nýjar kvöldvökur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.