Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 49

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
43
»Nei,« mælti gamli maðurinn. sLæknar verða
mjer að engu liði. Farðu og segðu Strathmore
málafærslumanni, að mig langi til að tala við
hann. tegðu lionum, að jeg hafi í þessum
svifunum eignast 20 dohara, annars kemur hann
ekki.«
Málafærslumaðurinn kom af því að konan
hafði fullyrt, að peningarnir væru til, og þeg-
ar hann kom aftur heim á skrifslofu sína sagði
Ijelagi hans:
»Nú, hvað var að gamla Hálendingnum?
Jeg ímynda mjer, að hann hafi ætlað að gera
erfðaskrá. Vonandi hefir hann ekki erft mig
að görmunum sínum.«
»Hann er orðinn bandvitlaus,* svaraði Strath-
more, »en jeg náði í 10 dollarana mína, svo
mjer er sama. Svo virðist sem hann haldi,
að hann eigi alt Michigan-fylkið. 200,000
dollarar eru í Wayne Connty sparisjóðnum,
79,000 dollarar í öðrum stað og 30,000 í
þriðja staðnum. Samtals fullar 300,000 doll-
arar, sem hann arfleiddi bróðurson sinn að,
járnbrautarmann við Midland-brautina.*------
»Guð sje oss næstur, Strathmore,« hrópaði
fjelagi hans. sem hafði verið blaðamaður á
yngri árum og fann hvílík nýjung fólst í þessu,
ef satt væri. »Ekki þori jeg að vinna eið að
því, nema þetta geti verið salt. Hann var
einmitt einn af þessum gömlu, ræfilslegu maura-
púkum, sem við dauðann reynast vellríkir menn.«
»Ómögulegt,« mælti Strathmore. »Ef til vill
er það ólíklegt, en ef við sendum skeyti til
Wayne Connty sparisjóðsins, fáum við fulla
vissu um þetta.«
Og með svarinu fengu þeir fullnaðarvissu.
Ibúar Stumpville fengu næsta dag þá fregn,
að látinn væri gamall maður í Ijelegasta hreysi
bæjarins, sem hefði getað keypt og selt þá alla
saman, hefði hann viljað.
Pegar skeytið um andlát föðurbróður hans
kom John Steele í hendur, stóð 'nann á fætur,
lokaði herberginu og gekk fram og aftur með
hneigðu höfði. Hann hafði ekki búist við
þessum leikslokum, því þótt frændi hans væri
tekinn fast að eldast, hafði hann þó siglt hann
svo oft krappann, að honum datt ekki í hug,
að nú væri komið að skuldadögunum. Hann
ásakaði sig harðlega fyrir það, að hann af til-
liti til stöðu sinnar, hafði látið hjá liða, að
mæta við banabeð föðurbróður síns. Hann and-
varpaði þungan og settist við skrifborðið sitt
og reit Blair stutt brjef; tjáði hann honum,
að hann hefði samstundis fengið skeyti, er til-
kynt hefði iát föðurbróður síns, og að hann
ætlaði að fara með næstu lest til Michigan,
en mundi setja Johnson í sinn stað meðan hann
væri fjarverandi. Sennilega yrði hann burtu í
3 daga, en ef þyrfti að ná í sig, væri heimilis-
fang hans Stumpville. Brjefið og skeytið Ijet
hann innan í umslag og skrifaði utan á til T.
Acton Blair og sendi honum það á skrifstof-
una með sendisveini. Har.n vissi, að forstjór-
inn var á skrifstofu sinni, en alt um það fjekk
hann ekkert svar, áður en hann fór. Hann
kallaði Johnson inn til sín áður en hann fór,
og fól honum störf sín á hendur. Tók John-
son við stöðunni með mesta fögnuðr, sem
hann gat ekki leynt og enda þótt yfirboðari
hans yrði þess var, sagði hann þó ekkert.
Á leiðinni til Stumpville hugsaði Steele ráð
sitt. Sú meðvitund, að hann hefði verið mis-
rjetti beittur, er Blair neitaði honum um brott-
fararleyfið til að heimsækja frænda sinn, leiddi
nú til þeirrar ákvörðunar, að láta framvegis
hart mæta hörðu, en slá eigi undan eins og
verið hafði til þessa. Að náttúrufari var Steele
sáttfús, en sú var raun á orðin, að umburðar-
lyndi hans hafði leitt til megnustu óreglu á
skrifstofunum. Því næst tók hann að íhuga
aðstöðu sína gagnvart forstjóranum. Ef Blair
ætlaði að reka hann úr stöðunni, ætlaði hann
að tala um það við Rockervelt sjálfan, sem
hafði sett hann í stöðuna.
Óðar og hann kom til Stumpville, fór hann
á símstöðina og fjekk þar skeyti. Áður en
hann opnaði það var hann þess fullviss, að
það væri frá forstjórannm, því að enginn annar
þekti heimilisfang hans. Pað, að hann símaði
til hans í stað þess, að gera honum boð með-
an hann enn var á skrifstofunni í Warmington,
6*