Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 20

14
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
skipinu mjög ofviða, svo að við urðum að við- hann vakti hásetana. Jeg var á svipstundu
hafa ítrustu varkárni, ef við áttum ekki að koll-^ kominn út á þiljur.
sigla okkur. Okkur var skipað á vakk við "íj »Hvað er að Swinburne?« spurði jeg.
Trinidadeyju og er við höfðum hafst þar við Jj| »Uss-uss!« hvíslaði hann. »Heyrið þjer ekki
í þrjár vikur, hafði jeg þegar hramsað þrjú til þeirra?*
ensk kaupför frá Frökkum, er þeir höfðu her- ‘J| »Jú,« svaraði jeg. »Jeg heyri áraglam.*
tekið. Var jeg þá orðinn í mannahraki, svo J »Einmitt,< svaraði hann. »F*að eru vafalaust
að jeg neydd'st til að snúa heim til Barbadoes. spánsku hundarnir, sem við hleyptum á Iand.
Jeg hafði orðið að Iáta iíu menn í hin herteknu Nú hafa þeir fengið liðsstyrk og ætla að koma
skip, svo að jeg var í mestu vandræðum, sjer- okkur að óvörum og ráðast á okkur. Reir vita
staklega óttaðist jeg fanga þá, er jeg hafði að við erum ekkki margir til varnar.«
meðferðis, og sem voru helmingi fleiri en *|j Pað var mjer eina bótin, að jeg hafði svona
skipshöfnin. Bæði foringjaefnin hafði jeg orðið
að láta fara yfir í hin herteknu skip; jeg ráð-
færði mig nú við Swinbnrne um það, hvað
gera skyldi.
Ráðlagði hann, að við skyldum sigla upp-
undir ströndina og hleypa föngunum í land.
því að við hefðum nóg að gera með að hag-
ræða seglum, þó að við þyrftum ekki líka að
gæta fanganna.
Jeg fjelst á þetta og hjelt upp undir strönd-
ina og sendi fangana í Iand á tveim af bátum
skipsins. En þegar fangarnir voru komnir í
land, kom blíðalogn, svo við urðum að dúsa
þarna, þar sem við vorum komnir og bíða
byrjar. jeg var guðsfeginn að losna við fang-
ana, sem flestir voru Spánverjar og svakalegir
i meiralagi, svo af þeim mátti búast við öllu
hinu versta. Peir voru 22 talsins. Við sáum
þá lenda og hverfa inn á milli klettanna við
ströndina. Alt af hjelst lognið og við kom-
umst hvergi allan daginn. Pegar myrkrið datt
á, gaf jeg Swinburne ýmsar fyrirskipanir, því
hann stýrði fyrstu næturvökunni, og gekk svo
til rekkju. Litlu síðar var jeg stein sofnaður
og dreymdi að jeg sæti með Celeste undir
kastaníutrjánum heima í Eagle Park. Alt í einu
hrökk jeg upp við að einhver tók í axlirnar á
mjer.
»Hvað er að, — er það Swinburne?«
»jújú — þjer verðiö að klæða yðurí snatri,
h?r’ra Simple. Við eigum laglegt handarvik
óunnið.« Er Swinburne hafði þetta mælt,
gekk hann út úr farbúðinni og jeg heyrði að
trúan og aðgætinn mann á verði, eins og
Swinburne var. Einhver annar hefði ef til vill
sofnað á verðinum og þorpararnir hefðu þá
haglega getað náð skonnortunni á vald sitt
fyrirstöðulaust. Jeg áminti nú hásetana um að
duga nú hraustlega, því að líf okkar lægi við, því
fengju Spánverjarnir yfirhöndina, mundu þeir
miskunnarlaust myrða hvert einasta mannsbarn.
Við höfðum 20 kúlubyssur og jafnmargar
skammbyssur og hlóðum þær.
»Pað er ofurlítið gráð á sjónum,« sagði
Swinburne. »M'kið skyldi jeg hlæja, ef við
fengjum nú dálitla golu. En við verðum varla
svo hepnir. Eigum við að láta þá vita að
vtð sjeum við öllu búnir?«
»Látið hvern mann taka tvær kúlubyssur,«
svarað jeg. »Pegar fyrri báturinn kemur hæfi-
lega nálægt, verðið þið að vera tilbúnir,
miða vel og láta skotin dynja á bátinn. Og
þegar hinn kemur, taka þeir hinar byssurnar
og fara eins að. Pað verður að líkinduin
ekki tími til að hlaða á ný, svo við verðum
að sigra þá, sem eftir verða með sverðunum
og skammbyssunum.«
Nú nálguðust bátarnir alveg troðnir af mönn-
um. Við bærðum ekki á okkur, svo að þeir
álitu augsýnilega að við mundum ekki ugga
að okkur. Til allrar hamingju var annar bát-
urinn dálítð á undan og þegar hann var á
að giska 6 — 7 faðma frá skipinu, skípaði jeg:
»Skjótið!« Menn okkar hleyptu af öllum
byssunum og hrópuðu húrra. Skotin höfðu
hitt, því að margir ræðararnir ultu út af þóftun-