Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 25

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
19
Tíundi kafli.
Þegar til Partsmouth kom, gekk jeg strax á
fund kapteinsins, sem bjó á gistihúsi. Meðan
jeg beið hans í skrifstofu hans, varð mjer af
tilviljun litið á skrifborðið. Varð jeg eigi lítið
hissa, er jeg sá þar liggja fjölda af brjefum
með innsigli Privilege’s lávarðar. Jeg fór að
hugsa um það, hvað það gæti verið, sem
föðurbróðir minn væri altaf að skrifa Hawkins
kapteini um; en auðvitað var jeg jafnnær.
Kapteinninn kom því nær strax og var hinn
elskulegasti í viðmóti. Bað hann mig að af-
saka það, að hann hefði orðið að neita mjer
um lengra Ieyfi, því að sjer hefði borist um
það ströng skipun frá flotadeildarstjóranum, að
kalla mig til skips.
Jeg fór þvínæst strax til skips og daginn
eftir kom kapteinninn og fjekk mjer fyrirskip-
anir sínar viðvíkjandi daglegum störfum og
aga á skipinu. Sá jeg, er jeg fór að lesa þær
yfir, að þær mundu verða bæði mjer og öllum
foringjum erfiðar til framkvæmda. Og það var
mjer Iíka Ijóst, að væri þeim ekki framfylgt til
hins ítrasta, hlaut alt að bitna á mjer sem næst-
ráðanda. Jeg sýndi því herra Webster þær,
og komumst við brátt að þeirri niðurstöðu, að
fyrirskipanir þessar væru svona úr garði gerðar
að yfirlögðu ráði, svo að því nær ókleyft reyndist
að framfylgja þeim. Við þóttumst nú skilja,
að hið þægilega viðmót kapteinsins væri ekki
annað en yfirskin, og hann hlyti að hafa undir-
niðri í hyggju, að gera okkur brotlega við her-
lögin. Jeg ljet þá kalla saman alla yfirmenn
skipsins, og með tilstyrk Websters var það
samþykt, að fyrirskipunum kapteinsins skyldi
framfylgt, þó ekki án þess að kapteininum væri
bent á ýmislegt, sem varhugaverðast væri.
Okkur kom þó saman um, að láta kyrt liggja
um fyrsta lið þessarar reglugerðar, þar eð hann
Iaut einungis að störfum á skipinu meðan það
lá í höfn, en nú höfðum við fengið skipun
um, að láta í haf að fáum dögum liðnum.
Jeg fjekk brjef frá systur minni, þar sem hún
skýrði frá því, að samkvæmt brjéfi frá Fielding
kapteini í Bombay, hefðu allar eftirgrenslanir
orðið árangurslausar viðvíkjandi O’Sullivan og
konu hans. Pessar frjettir voru því síðasta
rothöggið á þær vonir, að hægt mundi vera
að hafa upp á barnfóstrunni, sem hafði verið í
þjónustu föðurbróður míns. Og auk þess var
nú lítil von um það fyrir mig, að fá nokkurn-
tíma að njóta minnar ástkæru Celeste. Um
þetta alt reit jeg O’Brian langt brjef, og dag-
inn eftir Iögðum við í leiðangur um Norðúr-
sjóinn.
Einn morgun, þegar við vorum út af Texel,
komum við auga á skip, á að giska 2 mílur
frá okkur á kulborða. Skip þetta svaraði ekki
Ieynimerki voru, svo að við álitum þarafleið-
andi, að þetta væri óvinaskip. Voru nú sett
upp öll segl til að reyna að ná skipinu. Okk
ur miðaði vel og drógum mjög svo fram á
skipið, að eftir klukkutíma var ekki nema hálf
sjómíla á milli. Skipshöfnin var í mesta víga-
hug, og hver maður á sínum stað, því að þá
munaði í að komast í færi við fjandmennina.
Pó var einn maður á skipinu, er ekki virtist
vera í mjög miklum ófriðarhug, og var, væg-
ast sagt, eins og utan við sig. Pessi maður
var Hawkins kapteinn. En þó skal það sagt
honum til afsökunar, að hann hafði aldrei í
orustu verið, og hefir að líkindum þessi deyfð
verið af því sprottin. En nú fór að lygna og
brátt var skollin á biksvört þoka. Gramdist
okkur þetta mikið, því að við bjuggumst nú
við að missa alveg af skipinu, sem var stærðar
herskip. Brátt lágum við alveg logndauðir í
þokunni. Jeg skýrði kapteininum frá, að nú
væri hádegi og spurði hvort ekki ætti að gefa
merki til máltíðar.
»Nei, ekki strax,« svaraði hann. »Við verð-
um að venda fyrst.«
»Venda! Eigum við að venda, herra kap-
teinn?» spurði jeg steinhissa.
»já, jeg er sannfærður um, að óvinaskipið
er nú einmilt á þessu augnabliki að venda, og
gerum við ekki eins, þá missum við af því.«
3*