Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 53

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
47
stæður, að mjer er alveg sama, hvernig deilu
j okkar Iýkur.«
»Mjer er sönn gleði að [aví,« mælti Blair,
»að vera fyrstur af yðar gömlu samverkamönn-
um, að óska yður til hamingu með efni yðar.
John Jakob Astor sagði einu sinni, að maður,
sem ætti 100,000 dollara hjer í landi, gæti
safnað sjer auð fjár. Enda þótt tímarnir hafi
breyst síðan, mun maður, sem hefir þrefalda
þá upphæð, geta gert mikið. Hvað þiætu
okkar snertir, sem þjer töluðuð um, þá er mjer
ekki Ijóst, hvers vegna við ættum nokkuð að
minnasl á hana.«
»Jeg er alveg á yðar máli í því, hr. Blair,
og munuð þjer, þar sem jeg er, eiga hinum
friðsamasta manni að mæta, fái jeg að vinna
á þann hátt, sem jeg tel best henta í minni
deild. Enda þótt jeg sje óhræddur hvað deilu
okkar snertir, þá langar mig þó ekkert til að
hefja hana. Rjer munuð einnig sjá, að þjer
hafið lítil líkindi fyrir að vinna. Rjer munduð
verða að sanna, að hr. Rockervelt væri asni,
þar sem jeg á hina bóginn þyrfti ekki að gera
annað en sanna, að hann væri hygginn maður.
Rjer eruð altof mikill mannþekkjari, til þess að
vita ekki hvernig niðurstaða þeirrar deilu yrði.
Hr. Rockervelt er upp með sjer af tvennu, í
fyrsta lagi af því, hve óskeikull hann sje í
dómum sínum um menn, og í öðru iagi af
því, hve brautir hans sjeu ágætar; nær hann
því síðara með hjálp hins fyrra.
Nú setti hann mig í þessa stöðu. Ef hann
hefði viljað, að þjer velduð hinn nýja deildar-
stjóra, mundi hann hafa falið yður, að gera
það. Ef hann hefði óskað, að hr. Johnson
væri hjer, mundi hann eigi hafa hikað neitt
við að setja hann í sessinn. Ef þjer gætuð
unnið eitthvað við að bíða ósigur, gæti jeg
skilið það. En alt sem þjer óskið, getið þjer
unnið með sanngirni, svo hvers vegna viljið
þjer hefja þessar deilur?«
»Jeg fullvissa yður um, kæri hr. Steele, að
jeg óska alls ekki eftir neinni deilu. Jeg hefi
ætíð haldið því fram.«
»Gott, þá tölum við ekki meira um það,
og þjer megið vera þess fullviss, að þjer í
mjer hafið hinn auðmjúkasta og hlýðnasta þjón,
sem nokkru sinni hefir unnið á skrifstofu yðar.«
»En hvað verður um mig?« hrópaði hinn
óttaslegni Johnson, sem íölnaði æ meir, eftir
því sem á leið samtalið.
»Kæri hr. Johnson, þjer komist hvergi að,«
mælti Steele kurteislega. »Jeg sagði yður það
þegar í upphafi, er jeg ráðlagði yður að hefja
eigi deilu, sem þjer máttuð fyrirfram vita, að
þjer munduð tapa.
Jeg ráðlagði yður, að Jaier framvegis skylduð
hegða yður jafn viturlega og hr. Blair.«
»Hr. Blair,« mælti Johnson. »Rjer skipuðuð
mig deildarstjóra og sögðuð, að Jtjer munduð
star.da við veitinguna.«
»Já, að vísu,« mælli Blair, »en þjer sjáið
sjálfir, hvernig málum er komið. Jeg sk'paði
yður undir röngum forsendum. Jeg hjelt, að
hr. Steele hefði risið opinberlega gegn mjer,
en nú sje jeg, að svo er ekki. Hefi jeg eigi á
rjettu að standa, hr. Steele?«
»Jú, algerlega, hr. Blair. Jeg bar enga ósk
í brjósti um, að rísa gegn yður, og jeg bið
yður afsökunar á því, að hafa látið yður ha’da
þetta.«
• Rarna gelið þjer sjeð, Johnson,« naælti Blair
í hálíbiðjandi róm. »Pjer h'jótið að sjá, að
þelta breytir öllm málavöxium.«
Að minsta kosti breytti þ3ð andlitinu á
Johnson, sem stóð þarna með drjúpandi höfði
og horfði á hinn þróttlausa húsbónda sinn.
>Mjer þykir Ieitt með þennan misskilning,«
mælti Blair í mildari róm. »Slikt getur auð-
vitað alstaðar komið fyrir, en til allrar hamingju
er stjórnin hjer svo a'gæt, að örfá orð nægja
til að kippa öllu i lag. Pjer hafið unnið verk
yðar vel, Johnson, þennan stutta tíma, sem þjer
voruð deildarstjóri, og þegar þjer nú að nýju
takið við gömlu stöðunni yðar, megið þjer eiga
víst, að bæði jeg og hr. Steele munum minn-
ast yðar, þegar betri staða verður næst í boði.«
»Mjer þykir leitt, að verða að segja,« mælti
Steele, áður en Johnson fjekk tækifæri til að
segja nokkuð, »að síðasta verk Johnsons sem