Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 84

78
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þá, sem hann á þessu augnabliki háði inn-
anbijósts, er hann sagði: »Ójá, þetta er
allra laglegasta barn. Hvað heitir hann?«
»Hann heitir Salomon.«
»Salomon,« hrópaði hann. Guð gefi, að
þú verðir eins hamingjusamur og sá, sem
þú heitir eftir — ofurlítið meira, drengurinn
minn; ofurlítið meira ætti ekki að saka.
Heyrðu Anna, farðu og sæktu eitthvað
handa mjer að borða og á meðan gefur þú,
Jakob, hestinum mínum ofturlitla viðbót
Sólin er að ganga til viðar, jeg verð að
halda áfram.«
»Ætlar þú virkilega að gera okkur þá
sorg, að fara aftur í kvöld?« stundi Jakob,
nú þegar við loksins höfum fundist, eftir
svo langan tíma.«
»Jeg verð að fara,« sagði Salomon, »jeg
er neyddur til þess. Nú hefi jeg með eig-
in augum sjeð, að þið eruð bæði hamingju-
söm og mig langar einnig til að sjá gömlu
frænku í Ry.«
Anna og Jakob fóru út úr stofunni. Peg-
ar Salomon var orðinn einn, breyttist hann
skyndilega. Hver vöðvi í andliti hans titr-
aði, tárin streymdu ofan kinnar hans, og
hann fórnaði höndum í bæn, sem var þó
öllu líkari kveinstöfum. Allar þær margvís-
legu tilfinningar, sem að honum streymdu
á þessu augnabliki, brutust ekki út í orðum
eða ópum, þær komu og fóru í þögn,
ósýnilegan og óáþreifanlegan, en þær virt-
ust smátt og smátt mildast, er hann Ieit til
vöggunnnar, þar sem litli drengurinn í svefni
rjetti hendurnar á móti honum og brosti
til hans blítt og unaðslega, sem börn ein
geta gert. Við þessa sýn breyttist andlits-
fall hans, hann átti í stríði eitt augnablik,
eins og morgunroðinn, milli Ijóss og skugga,
en svo fjell hann á knje fyrir framan vögg-
una og kysti á enni hins sofandi, saklausa
barns. Sálarstríð hans var á enda, hann
hafði á ný barist og sigrað. Á meðan hann
látlaust horfði á barnið og leitaði eftir drátt-
unum, sem hann ekki gat fundið, vjek hin
háa og ákafa tilfinning fyrir angurblíðri
rósemi, sem fjekk hann til að kalla fram í
huga sjer myndir endurminninga löngu lið-
inna daga og gleyma öll'u kringum sig. En
er hann af fótataki Jakobs var vakinu af
þessum draumum sínum, brosti hann blítt
og andvarpaði við að sjá, hve feikna langt
aftur í tímann ímyndunaraflið hafði getað
teygt hann á þessari kyrlátu, en stuttu
stund.
Hálfum tíma síðar var Salomon kominn
á bak og reið á burt frá bænum. Þegar
þau kvöddust, kastaði Anna sjer í fang hans,
það var eitthvað, sem hún vildi segja hon-
um, ósk, bæn eða þakklæti. Guð einn veit
hvað það var, því að hana brast mál og
hún leitaði árangurslaust eftir orðunum.
Hún þrýsti höfðinu að öxl hans og vafði
hann örmum grátandi. Salomon brosti, nú
voru engin merki strangleika eða kulda að
sjá á svip hans, hann lagði höndina á höf-
uð hennar og mælti:
»Guð blessi ykkur bæði, það sem jeg
hefi liðið, er gleymt og það gott, sem jeg
hefi gert, hefi jeg fengið ríkulega endurgold-
ið. Jeg kom hingað til að sjá með eigin
augum, hvort ykkur þætti virkilega vænt
hvoru um annað og hvort þú gerðir hana
hamingjusama, Jakob, meira heimta jeg ekki-
Verið þið sæl.«
Hann rak sporana í síðu hestsins og
reið burt. Jakob og Anna kölluðu á eftir
honum heillaóskir, en hann virtist ekki heyra.
Pau stóðu fyrir framan húsið, hjeldust í
hendur og horfðu á eftir honum þangað
til hann hvarf í lægðina milli hólanna og í
hinni blánandi aftanmóðu, sem breiddi sig
yfir umhverfið og skóginn. Hann tók ekki
eftir neinu, sneri sjer ekki við, en keyrði
hestinn sporum, til að komast sem fyrst
áleiðis.
Eftir þetta sást Sálomon aldrei framar þar
um slóðir.