Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 32

26
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
óþreytanlegu járnbrautarmönnum, sem einatt
eru á stjái, og enginn af undirmönnum hans
gat verið óhræddur um, að Manson eigi alt í
einu stæði við hlið hans, hvort heldur var á
nótt eða degi. Meðan þessi þögii maður Ieit
í kringum sig - á skrifstofunni og hlustaði á
skröltið í símatækjunum, sem hann skildi eins
og mannamál, varð honum ælt í einu felmt
við, að heyra angistaróp frá Hamrnond afgreiðsl-
umanni lestanna.
Hammond æddi eins og vitstola maður að
senditækjunum og sfmaði í dauðans ofbnði:
»Færið af línunni! Færið 16 af línunni.c
Ósjálfrátt vissi deildarstjórinn hvað skeð
hafði. Jafnvel allra stundvísustu, skyldurækn-
ustu og truustu menn getur hent sú skyssa, að
gleyma sjer og störfum sínum. Afgreiðslu-
maðurinn hafði gleymt nr. 16! Jafnskjótt hafði
deildarstjórinn yfirlit yfir brautina. Hann þekti
hana upp á sínar 10 fingur. Hann vissi hvar
nr. 3 mundi seinka vegna bratta, en nú var
lestin stödd á flatlendi og þaut áfram eina
mílu á hverri mínútu. Enn var samt hugsan-
legt að hraðlestin hefði eigi náð Hitchens, og
hann sá óðara hvað gera átti.
»Segið honum að stöðva nr. 3,c hrópaði
hann.
Afgreiðslumaðurinn hlýddi. Rar sem slysið
gæti borið að á hverri stundu tjáði eigi, að
bíða eft r því, að hin þunglamalega vörulest
flytti sig úr stað, þegar hraðlestin, sannnefnd
.tortýmingaróvæ.ttur, kom jajótandi að staðnum.
Eklcert svar kom við þessari flýtisskipan. Allir,
sem inni voru, voru staðnir á fætur, og hjeldu
niðri í sjer andanum, eins og gauragangurinn
og ópin frá árekstrinum gætu heyrst á skrif-
stofuna, 120 mílur vegar. Loks kom svarið
með ósvífnum semingi.
»Ljet 16 aka inn á hliðarsporið upp á eig-
in ábyrgð og gaf 3, hættumerki, þar til 16 var
komin á sinn stað — Eruð þið vltlausir þarna
á skrifstofunni eða eruð þið fullir ?«
Hættan var um garð gengin — Einn skrif-
stofumannanna rak upp óeðlilegan hlátur og
annar stundi þungan. Hammond skjögraði að
stól einum og vætti ná-hvítar nasinar í vatni.
Deildarstjórinn stóð eins og steingervingur;
djúp hrukka í enni hans bar þess glegstan
vott, hversu reiður hann var yfir hinu hvat-
skeytislega svari, eftir svo alvarlega hættu. En
vissan um, að hraðlestin væri úr hættu oíli því,
að hann hýrnaði aftur á svip.
Maðurinn á »S:ding« heitir John Steele. Er
það ekki ?«
»Jú.«
»Sendið mann í stað hans á morgun þangað
og segið honum að koma og gera mjer grein-
argerð fyrir því, sem skeð er.c
»Já.«
Rannig vildi það til, að Johan Steele varð
1. aðstoðarmaður Philips Mansons á Grand
Union Station — skrifstofunum í borginni
Warmington.
Grand Union Station er tilkomumikil bygg-
ing með voldugum hornturni. Er klukka í
turninum, sem segir til um meðaltíma bæjar-
ins. Bærinn er hreykinn yfir klukkunni; á
næturnar er hún uppljómuð, svo að menn sjá
mílu vegar hvað framorðið er. Turninn er
minnismerki yfir vald og auðæfi Rockervelts,
jafnvel þótt hann ætti tilkomumeiri byggingar
í öðrum bæjum.
Viðbrigðin fyrir Steele að koma utan af litlu
kyrlátu stöðinni út á sljetfunni og inn í þessa
höll í bænum og auk þess hækkuð laun, ollu
því, að honum fanst hann vera kominn til
himnaríkis. Nú hafði hann tækifæri til að
græða og meira krafðist hann ekki af forsjón-
inni. Honum fjell vinnan ágætlega. ' Öll hin
margvíslegu hljóð á stöðinni, blásturinn í gufu-
vjelunum og drunurnar í eimkötlunum var í
eyrum hans eins og sönglist, sem hann aldrei
þreyttist að hlusta á. Hann varð von bráðar
ómissandi á slöðinni og strax vinsæll. Hann
var alstaðar nálægur, ætíð berhöfðaður og
virtist aldrei finna mun hita og kulda. Hann
var laus við illkvitni og öfund og ætíð boðinn
og búinn að hjálpa öðrum. Svo virtist sem
hann gæti alt/ hann ók lestunum og gætti
símans og vann nótt og nýtan dag, þegar því