Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 54

48
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
deildarstjóra, var að veita Carruthers gömlu
stöðuna sína, og staðfesti jeg veit'ngu þessa.
Jeg vil þess vegna ráðleggja hr. Johnson, að
fá sjer mánaðar burtfararleyfi og geti hann út-
vegað sjer aðra stöðu á þeim tíma, skal mjer
vera sönn ánægja að mæla með honum, og
þjer, hr. Blair, munduð sennilega ekki hafa
neitt á móti því, að gera hið sama.c
»Áreiðanlega ekki - — áreiðanlega ekki,« flýtti
hr. Blair sjer að segja.
»Ef þjer hafið eigi fengið neitt að gera við
yðar hæfi eftir mánuð,« hjelt Steele áfram,
»getið þjer komið til. mín, og skal jeg þá vita,
hvað jeg get fyrir yður gert. Jeg ætla að
breyta töluvert til með mannahald, sumir verða
hækkaðir en aðrir lækkaðir, og nokkrir hlaupa
upp fyrir fjelaga sfna. Rað verður enginn
hægðarleikur, en eins og hr, Blair segir, þá
er »stjórnsemin alt«, og jeg er staðráðinn í, að
fara að óskum hans í því eíni.«
»Gott, hr. Steele,« mælti forstjórinn um leið
og hann með feginsamlegu andvarpi slóð á
fætur, eins og alt hefði fallið honum í Ijúfa
löð. »Jeg skal áðstoða yður við þetta nauð-
synjaverk eftir frekustu gelu. Lítið inn td mín,
ef þjer eigið eifitt, og Jajer e:gið hjálp mína
vísa.« Með þessum orðum rjetti mikilmennið
Steele hönd sfna, sem hann tók hlýtt í. Án
þess að líta á veslings Johnson gekk T. Acton
Blair hátignarlega út úr herberginu.
Steele sneri sjer að skrifborði sínu.
»Má jeg tala við yður örfá orð, hr. Steele,«
»Já, þegar mánuðurinn er liðinn,* mælti
Steele og leit ekki upp.
VI.
John Steele byrjaði nú á hluta æfi sinnar,
sem bæði var skemtilegur og lærdómsríkur.
Hin mö'gu gremjuefni, sem hann hafði áður
haft í sambúðiuni við undirmenn sína, hurfu
nú eins og dögg fyrir sólu, og samverkamenn
hans voru nú eins duglegir og starfsamir menn
eins frekast var ákos ð. Jafnvel hefði engin
getað selt út á 'húsbónda hans. Óg Steele var
alls ekki útásetningargjarn. T. Acton Blair
virtist vera orðinn allur annar maður. Enginn
gat verið þægilegari og greiðviknari en hann
í umgengni. Hann lagði það jafnvel í vana
sinn að kalla deildarstjórann »John«. Ráðstefn-
ur þeirra fóru fram á vinalegan og ástúðlegan
hátt, og Steele ávítaði margsinnis,sjálfan sig
fyrir, er honum enn fanst kenna hins gamla
vantraustsr á húsbóndanum. Einu sinni þegar
Blair hafði farið til New York og verið lengur
en venjulega að heiman, Ieiddu nokkrar fyrir-
spurnir til þess, að hann fór að gruna, að
Blair rægði hann við húsbændurna, en þegar
hann kom heim, mátti hann næstum skamm-
ast sín. Blair hafði að vísu talað um hann
við stjórnina, en einungis lofsamlega, svo að
laun hans hækkuðu um tíu dollara á viku, án
þess að hann hefði beðið um það. Blair gaf
þá skýringu, að brautirnar væru komnar í svo
ágætt lag og hefðu sloppið svo vel við öll
slys síðan hann tók við, að Rockervelt hafði
stært sig af, að hafa enn á ný valið rjelta
manninn.
»Reyndar,« sagði Blair, »dettur tnjer í hug,
að Rockervelt sagði mjet, að hann hefði heyrt
um hinn óvænta arf yðar. Hann sptirði mig
að því, hvernig þjer hefðuð ráðstafað fje yðar,
en jeg vissi það ekki.«
»Mikið af fjenu er í hlutabrjefum í járnbraut-
um,« svaraði Steele.
»Ó, það hefði hann haft gaman af að heyra.
Er nokkuð af hlutabrjefum yðar í fjelögum
hans?«
Steele hló.
»Nei, jeg held að jeg eigi ekki eitt einasta
brjef af þeim, ekki einu sinni í Manatean
Midland. Ef til vil! væri það ekki svo vitlaust,
að breyta til um verðbrjef.«
»Jeg veit það ekk!,« svaraði Blair.
»Ef menn eru eigi leikntr í braski, tapa
menn vanalega við þesskonar breytingar. Víxl-
ararnir verða að fá sinn hlut, Jeg held samt
sem áður, að Rockervelt þælti vænt um, ef
þjer keyptuð hlufabrjef í Midland. Hann
hvetur menn til þess, einkum þá starfsmenn,