Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 52

46
NÝJAR KV LDVÖKUR.
♦ Verið óhræddir, Carruthers. Mjer er gleði
að því að staðfesta slöðuveitingu yðar. Viljið
þjer gera svo vel að ganga inn í skrifstofu hr.
Blairs, og biðja hann um að koma hingað.«
sRað gerið þjer ekki, Carruthers,« hrópaði
Johnson bálvondur og stökk upp með reiddan
hnefann. Nú varð að duga eða drepast. »Jeg
er deildarstjóri hjer og í þessu herbergi takið
þjer ekki móti fyrirsk'punum af öðrum en m.jer.*
Vesalings Carruthers hjelt um hurðarhúninn
og óskaði af heilum hug, að hann væri kom-
inn inn til sín. Johnson gekk ákveðinn að hon-
um þegar hann sá, að hann hikaði til þess
að fá hann til að hlýða, en þá skeði það, sem
kom honum til að horfa í aðra átt, og hann
fann, að hann hafði tapað öllum líkum fyrir
að vinna. Með mestu rógsemd hafði Steele
sest í deildarstjórasætið. Án þess að skeyta
um hina tvo menn, er við voru, hringdi hann
í símann, sem var í sambandi við síma Blair.
»Er það hr. Blair? Rað er John Steele.
Jeg er nýkominn og bið yður að gera svo vel
að finna mig, þar sem jeg þarf að segja yður
mikilsverð tíðindi.«
Það var dálít l þögn og svo hljótt var í her-
berginu, að mennirnir, sem við voru og horfðu
á Steele, gátu heyrt hvert orð, sem sagl var í
símanum.«
»Nei,« sagði Steele ákveðinn. Samtalið verð-
ur að fara fram hjer, og það strax. Annars
símsendi jeg kæru þá, sem jeg hefi á yður,
beint til hr. Rockervelt og fer svo með nætur-
lestinni beint til New-York.«
Svo varð aftur þögn og hvískur heyrðist í
símanum. Svo mælti Steele:
»Nei, jeg er alls ekki í vígahug. Jeg ber
svo mikla virðingu fyrir yður, að það er alveg
undir yður sjálfum komið, hvort nokkur styrjöld
verður eða ekki. Jeg get ekki sjeð, að nokkra
nauðsyn beri til þess. Komið þjer bara hing-
að, svo getum við talað um n.álin í bróðerni.
— Já, Johnson er hjer.«
Pví næst hengdi Steele heyrnartólið upp aft-
ur og sneri sjer á stólnum að mönnunum með
gamla brosinu, er vann hjörtu allra manna.
Hann horfði á báða mennina nokkra stund, og
mælti síðan í allhöslum róm : >Farið út Cirr-
uthers.« Fór hann út í allmiklum flýti og
þakkaði sínum sæla að vera sloppinn.
»Johnson, fáið yður sæti. Rjer munuð nú
fá ráðningu, sem jeg held að verði yður að
góðu gagni um ókomna daga.«
Áður en Johnson var sestur opnuðust dyrn-
ar og feiti maðurinn kom inn. Rað var djúp
hrukka milli augna hans, sem átti að tákna
ákveðni og þrótt, en óvissan á niðurandliti
hans gerði hann á hinn bóginn næstum
hlægilegan.
Steele benti brosandi á leðurfóðraðan hæg-
indastól, og feiti maðurinn Ijet sig síga niður
í hann. Tók hann vasaklút upp úr vasa sín-
um og þurkaði af sjer svitann.
»Rjer sögðuð í skeyti yðar, hr. Blair, að jeg
hefði gert rangt í því, að tala eigi við yður
um leyfi, áður en jeg fór í burtu, en jeg vona,
að þjer fyrirgefið mjer, er þjer rifjið upp fyrir
yður, að fyrir skömmu bað jeg yður leyfis að
heimsækja sjúkan frænda minn, en þjer neit-
uðuð beiðninni, svo að það hefði verið alveg
gagnslaust að biðja að nýju. Rjer hefðuð
neyðst til að synja beiðninni, til að vera sjálf-
um yður samkvæmur, en jeg var á hinn bóg-
inn staðráðinn í því, að vera við jarðarför
frænda míns. Fyrst þjer efuðust um orð mín,
að hann væri veikur, munduð þjer eflaust hafa
efast um, að fregnin um lát hans væri sönn.«
»Jeg efast ekki um orð yðar,« mælti Blair
hræðslulega.
»Jeg skyldi það svo. Ef þjer eigi gerðuð
það, var framkoma yðar bæði grimdarleg og
harðstjórnarleg. Við skulum annars ekki tala
meira um það, nema því aðeins, að þjer ósk-
ið þess síðar. Annars get jeg sagt yður
það, að frændi minn heitinn ljet mjer eftir arf,
sem nemur rúmum 300,000 dollara. Rar sem
vextir af þessum höfuðstól, jafnvel aðeins með
3°/o, nema meiru en deildarstjóralaun mín við
Midland, munuð þjer skilja, að það er eigi
einvörðungu peninganna vegna, að jeg sit kyr
í stöðu minni. Jeg er nú svo efnalega sjálf-