Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 34

28
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ljet sökudólginn eiga sig, setti upp hattinn og
gekk með hátígnarsvip til skrifstofu deildarstjórans.
»Manson,« stundi hann upp um leið og
hann Ijet sig detta niður á stól. »Þjer verðið
undireins að segja þessum vitfirring upp stöð-
unni.«
Deildarstjórinn var altof blátt á fram maður til
þess að láta sem hann ekki vissi hvað Blair
fór. Á andlit hans kom þráasvipur, sem gerði
yfirboðara hans undrandi.
»Rockervelt fjelagið er í stórri skuld við hr.
Steele — skuld, sem aldrei verður endurgoldin.
Síðasta dag nóvembérmánaðar frelsaði hann nr.
3 frá slysi, sem hefði orðið vöðalegasti við-
burður ársins.«
»Hvers vegna hefir mjer aldrei verið sagt
frá því ?«
»Af þrem ástæðum, herra forstjóri. í fyrsta
lagi af því, að því færri sem vita um slíkt,
því betra; i öðru iagi af því, að Hammond,
sem bar ábyrgðina, sagði af sjer vegna heilsu-
leysis; í þriðja lagi af því, að Hammond var
sýstursonur yðar.«
Hr. T. Acton Blair stóð á fætur með allri
þeirri hátign, sem hann gat lagt á ístrubúkinn
á sjer. Vanalega hafði slíkt mikil áhrif á undir-
menn hans.
»Jeg held þjer misskiljið aðstöðu okkar hvors
til annars, herra deildarstjóri. Jeg ér aðalfor-
stjóri Mantean Midland járnbrautarinnar og hefi
sem slíkur rjett til að vita alt, sem máli skiftir
á brautinni.«
»Skilgreining yðar á aðstöðunni er alveg rjett.
Bæði þjer og hr. Rockervelt héfðuð átt að fá
að vita um voða þann, sem stýrt var hjá.«
Rað glitraði eins og á stál í hinum hvössu
augum deildarstjórans, en forstjórinn breyttist
sýnilega alveg, eins og loftbelgur, sem er stung-
inn nálum. Blair vissi vel um hættu þá, sem
honum var búin og stöðu hans, cf hinn um-
ræddi viðburðnr bærist til eyrna hins mikla
einvalds í New-York, hann taldi því hyggi-
legast að slaka til, en reyndi að slá undan
með meistaralegri lævísi.
»F*að er gott, herra Manson. Verið getur,
að þjer hafið rjett fyrir yður. Pví minna, sem
talað er um slíka hluti, því betra. Blöðin
komast að því og þá er tiltrú almennings stefnt
í voða, en það ættum við að forðast í Iengstu
lög. Pjer gerðuð alveg rjett og svo tölum
við ekki meira um það.«
»En hvað um herra Steele?«
»Hann er í yðar deild, Manson, og þjer
getið ráðið hvað þjer gerið. Vænst þætti mjer
um, að hann væri Iátinn fara, en jeg krefst þess
ekki. Góða nótt, herra Manson.«
Og svo gekk stórmenni þetta leiðar sinnar
með miklum tignarsvip og skyldi Manson eftir
í vandræðum með hvað gera skyldi. En óðar
og hurðin var skollin aftur á hæla Blair, var
hurðin á skrifaraherbergi Mansons, er hafði
fallið að stöfum og verið þannig meðan áður-
nefnd samræða fór fram, opnuð og Steele kom
þjótandi inn.
»Fyrirgefið, herra Manson,« hrópaði hann,
»en jeg beið eftir yður þarna inni og jeg gat
ekki komist hjá að heyra sumt af samtali ykkar
Blair. Pað var ekki tilgangur minn, að standa
á hleri, en hefði jeg lokað hurðinni, hefði
það heyrst. Jeg býst við, að hann hafi sagt
yður, að við rákumst óþægilega á við horn
eitt, þar sem engin hættumerki sáust.«
Steele reyndi að slá öllu upp í gaman, en
Manson breytti ekki svip.
»Það var alt mjer að kenna og þjer höfðuð
þó aðvarað mig áður,« mælti Steele. »Nú
tókuð þjer málstað minn við gámla manninn
og fenguð hann til að slaka á klónni. En jeg
vil alls ekki, að þjer komist í klípur mín vegna.
Jeg hefi sagt af mjer og fer nú til hr. Blair
til að biðja hann afsökunar og segja af mjer.
Jeg ætla að segja honum, að þjer hafið varað
mig við að þjóta ekki svona um, en að það
hafi ekki komið að neinu haldi. Mjer þykir
leitt, að jeg skyldi rekast á hanu, en þó ekki
nema að hálfu á móti því, að hafa brugðist
vonum yðar.«
»Hvaða bull er þetta,« mælti Manson strengi-
lega. »Setjist við borð yðar aftur og látum
þetta liggja milli hluta nokkra daga. Jeg skal