Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 79

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
því. Við getum sett hann til hliðar. Jeg
sel hann fyrir gjafverð — Já, hvað segir
Anna litla um svona silkibönd, sum af
þeim geta þó svei því skreytt. Amtmanns-
frúin niður í Veile, keypti einn pakka af
sömu tegund, hún sór og sárt við lagði,
að hún hefði ekki sjeð fallegri bönd niður
í Lybeck. Við skulum setja þennan pakka
til hliðar. — Nú, hvað finst Jakob um
svona úrkeðju, þvílík gersemi, svona Iíka
bæði góð og falleg, að hver borgarstjóri
getur verið þektur fyrir að nota hana. Hún
er betri en gullfesti, því að hún er sterkari
og kostar ekki nærri eins mikið, prinssess-
an í Horsens keypti tvær hjerna um dag-
inn, aðra handa sjer, en hina handa kærast-
anum, svo klappaði hún á öxlina á mjer og
sagði: »Jeg segi bara rjett eins og mjer
finst, að jeg hefi aldrei sjeð fallegri ger-
semar, en þær, sem kistillinn hans Mikkels
Hallesens, hefir að geyma.« Eigum við að
versla Jakob? Jeg þekki eina ungfrú, sem
mundi áreiðanlega kalla það fallega gjöf.
Hvað? — Pað er satt! Jeg má auðvitað
óska til hamingju, nú hefir Jakob áreiðan-
lega gert alvöru úr því og trúlofast?«
»Jeg er ekki trú!ofaður,« sagði Jakob.
»Ekki það?« hjelt farandsalinn áfram, og
brosti við um leið og hann 'skaut horn-
auga til Önnu. Jeg hjelt þó að það væri
ein, sem — Ounnar tók fram í fyrir hon-
um og sagði:
»Ef þjer eigið við dóttir mína, — þá er
hún lofuð, eins og þjer hafið ef til vill
heyrt.«
»Jeg hefi ekki neitt heyrt, hverjum er
Anna líila lofuð?«
»Bróður Jakobs, Salomon, en um það
tölum við ekki núna.«
»Guð sje oss næstur, Salomon!« hrópaði
farandsalinn og sló höndunum saman, »um
hvað hefi jeg eiginlega verið að hugsa, jeg
er með kveðju til ykkar frá Salomon.3
»Frá Salofnon,« kallaði Anna upp yfir
sig.
Ý3
»Frá bróður mínum? — hvað segið þjer?«
hrópaði Jakob.
»Já svo sannarlega,« hjelt farandsalinn
áfram með ánægjubrosi, »jeg hefi bæði
kveðju og brjef frá Sa!omon.«
»Talaðu maður, talaðu!« hrópaði nú
Gunnar óþolinmóðlega.
»Já þetta er ekki Iengi sagt, þvt í fyrra
hitti jeg hann við Vansild kirkju. En hvað
hann var horaður og aumingjalegur. Svo
segir hann við mig: »Heilir og sælir, kæri
Mikkel Halleson, hvert er ferðinni heitið
að þessu sinni?« — Norður eftir svaraði
jeg, norður eftir, Salomon minn. — Komið
þjer ekki við í Silkiborg? — Ja, komið get-
ur það fyrir svaraði jeg. — Pá getið þjer
gert mjer stóran greiða og tekið brjef af
mjer til skógarvarðarins — hvað jeg vildi
segja til Gunnars lautinants. — Komið
með inn í knæpuna og fáið yður eitthvað
að borða, á meðan jeg er að skrifa. — Ja,
lautinantinn horfir svo mikið á hlutinn þann
arna, það er ósvikinn enskur ferðahnífur,
nú það má svo sem nota hann líka til að
birkja svín, ef á þarf að halda, það er víst
best að leggja hann til hliðar, hjerna hjá
tóbakspokanum ? Nú svo gengum við inn
og jeg borðaði meðan hann skrifaði, síð-
an fjekk hann mjer brjefið og einn dal í
burðarlaun, því að aldrei hefir hann sinkur
verið, það get jeg borið um.
»Hvert ætlið þjer að halda, Salomon?«
spurði jeg. »Það stendur í brjefinu,« svar-
aði hann. »í guðsfriði Mikkel! og ber
þeim kæra kveðju þar heima. Svo kaupa
þau víst ósköpin öll af yðar ágæta varn-
ingi. Og með það skildum við.«
Á meðan farandsalinn Ijet dæluna ganga
tók hann fram stóra leðurtösku og fór að
grúska í dóti því, sem hún hafði að geyma.
»Það var ætlun mín að fara beint til
Silkiborgar,« hjelt hann áfram, »en svo
fjekk jeg blóðeitrun í vinstri fótinn, eins
og þið liafið ef til vill heyrt; fóturinn
bólgnaði og belgdist út, þangað til hann
10