Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 30

24
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
digur, grár búkurinn spriklar inn yfir keipinn.
Skárra er það hiassið. Málsverður handa marg-
mennri fjölskyldu.
En í þefta skifti er kona Sæfermyrs með til
að róa. Nú verður báturinn að vera á stöð-
ugu skriði. En það vill ti1, að 10 — 12 bátar
róa fram og aítur og enginn verður var. Færið
kemur fisklaust, nema hjá einum, og það er
gamli karlfauskurinn með rauða skeggið og
langa, ljósa hárið.
Hverjum skollanum hefir hann nú beilt,
spyrja menn.
Hann vissi það ef til vill ekki sjálfur. Hann
hafði bara handlagið. Hann var aflaheppinn.
Sætermyr var aflakóngur fjarðarins.
Og um nóttina ganga tvær gamlar mann-
eskjur bognar undir byrðunum, langa veginn
upp hæðirnar og inn yfir ása og fjöll.
En daginn eftir gengur Sætermyr um heið-
arnar og raular fyrir munni sjer. Hann tínir
ber, safnar viði og sker upp hrís í kústa og
bursta, sem hann ber í stórum byrðum niður
í bygðina og selur. Og stundum legst hann
fram á klettasnasirnar og horfir niður yfir fjörð-
inn eins og örn. Rar niðri á hann heima.
En þó er heimili hans uppi á öræfum.
Og hann stóð á áttræðu, þegar hann kvöld
eitt hnje niður undir byrðinni og megnaði ekki
að standa upp aftur. Daginn eftir var ungur
maður á ferð og fann gamla manninn örend-
an. Lá hann á grúfu með fiskkippuna fram
yfir höfuð. Og þegar ungi maðurinn lyfti
kippunni upp varð hann undrandi yfir því, að
jafngamall maður hefði megnað að bera hana
jafnlangt.

Braskarinn.
Eftir Robert Barr.
I.
Rað var hráslagaleg nótt. Úðinn var eins
þjettur og þoka; huldi hann leiðarljósin og
gerði brautarteinana svo sleipa, að ógerlegt
var að stöðva nokkra lesí á stuttu færi, einmitt
þá nótt, þegar skyndistöðvun er nauðsynleg,
ef umflýja á bráða hættu.
John Steele, stöðvarstjóri, símaþjónn, farseðla-
sali, í stuttu máli alt á einsömu litlu stöðinni,
er á járnbrautarlandabrjefunum nefnist: »Hitchens
Siding«, en óþekt á öllum öðrum landabrjef-
um, stóð í þessari andrá við ritsímatækin og
velti því fyrir sjer, hvort regnið héfði haft áhrff
á símann eða hvort afgreiðslumaður lestarinnar
væri orðinn vitlaus. Vörulestin Nr. 16 var
komin, en engar skipanir henni viðkomandi.
Kyrrahafshraðlestin, er fór hraðast yfir á þess-
ari braut, var orðin 40 mínútum á eftir áætlun
og Steele vissi ekki 'nvar hún var. Hið eina,
sem hann vissi var það, að hraðlestin mundi
freista að vinna upp töfina og aka á fullri
ferð, en nú var hann fyrirskipanalaus!
Enn þá einu s:nni símaði hann á afgreiðsl-
una í Warmhingfon. »Hvaða fyrirskipanir við-
víkjandi Nr. 16!« Rví næst gekk hann út og
gaf hættumerkið. Rautt Ijósið kastaðist aðeins
í austur og það var hugsanlegt, að það gæti
stöðvað hraðlestina í tæka tlð, ef það sæist
fyrir þokuúðanum.
Nr. 16 beið framan við brautarpallinn og