Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 45

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
30
þögull. Steele var á hinn bóginn ágætis fjel-
agsbróðirj málgefinn og glaðlyndur, og bjelt,
að allir, setn með honum ynnu, væru jafn-
ærlegir og heiðarlegir og hann. En nokkrir
af undirmönnum hans Iitu svo á, að þeim
bæri betri stöður og höfðu gert sjer vonir
um það, þegar Manson fór. Reim til mikillar
sorgar og angurs, var svo utanveltu maður
valinn í stöðuna, og það í þokkabót maður,
sem fyrir 2 árum hafði aðeins verið skrifsfofu-
drengur hjá fjelaginu, og vinátta þe:rra við hann
þá, var aðeins að þakka góðlyndi hans og
greiðvikni; en engin nema Manson hafði gefið
því gætur hvað í honum bjó.-
Pegar staða losnar og einn aðstoðarmaður
hækkar í tigninni, hækka einnig þeir, sem und-
ir hann voru gefnir, um eina tröppu, þannig,
að allir hækka að launum og metorðum, og
almenn gleði er niðurstaðan. En þegar utan-
veltu maður er tekinn, stöðvar hann alla þessa
hækkun, alveg eins og trjábolur, sem fest hefir
sig á grunni, stöðvar það timbur, sem á eftir
kemur í að komast áfram. Jafnvel þót! S'ee'e
sæi eigi annað en brosandi andlit hjá undir-
mönnum sínum, voru þeir þó fullir haturs og
öfundar í hans garð. Ýmislegt tók að fara af-
vega; skipanir hans voru oft miskildar, enda
þótt þær væru svo skýrar og glöggar, að mis-
skilningur virtist óhugsandi. Hann mætti engri
opinberri mótstöðu, en ýmislegt það skeði,
sem ergði hann í mesta máta, og var hann þó
eins varasamur, og frekast var ákosið. Harðn-
eskja og jafnvel órjettlæti mundi vafalaust hafa
komið að góðu gagni. Hefði hann strax rek-
ið úr stöðu þann mann, sem fyrstur miskildi
skipanir hans, hvort sem hann var sekur eða
ekki, mundi betur hafa gengið, en vantraust
hans á sjálfum sjer og gagnrýnisléysi hans á
öðrum kom honum nú harðast í koll. Á skrif-
stofunni gerðust menn kærulausir, skeytingar-
lausir og óduglegir. Ekki var vinar að leita,
þar sem Acton Blair var. Pvert á móti. Hann
sá með mestu ánægju, að deildarstjórinn var
illa liðinn. Hann ætlaði að bera s"g upp yfir
þessu við Rockerveit næst þegar hann sæi hann,
og láta þá eins og hann væri harla hryggur
og vonsvikinn. Framkoma hans við Steele
hafði einnig breyst. Hann gerðist þrætugjarn
og fann að öllu, smáu og stóru. Hann jók á
öll glappaskotin eftir mætti og dróg úr öllum
umbótum. Steele var milli tveggja elda og
reyndi ástand þetta mjög á taugar hans. Hann
vann eins og hamhleypa nótt og nýtan dag, til
þess að kippa í Iag því, sem afvega fór, og
hann fór að efast um, að hann væri maður til
að gegna þessari stöðu, er hann nú gengdi.
Hann lagði sig í lima við störf sín, og vann
jafnvel fyrir aðra, það sem þeir höfðu trassað.
Honum datt aldrei í hug, hvernig á því stóð,
að undirmenn hans gerðu eigi skyldu sína, því
að járnbrautarstörf eru ólík öllum öðrum störf-
um í því, að kæruleysi og trassaskapur getur
kostað líf margra manna. Glappaskot, sem
eigi hafa alvarlegar afleiðingar við öll önn-
ur störf, geta valdið því, að hundruð manna,
kvenna og barna láti lífið við járnbrautarslys.
Marga kvöldslundina sat hann í öngum sínum
á skrifstofunni og Iangaði til að fá að tala við
Manson, þó að eigi væri nema hálftíma. Pað
var ekki þægilegt, að skrifa í brjefi um alla
þesss örðugleika, og þótt hann reyndi, var það
vafasamt, hvort Manson skyldi ástandið, ástand,
sem var svo gerólíkt því, sem hafði verið á
sljórnarárum hans. Að lokum ákvað hann að
fá sjer tveggja daga burtfararleyfi og ferðast
til New York og reyna að ná tali af fyrverandi
yfirmanni sínum. Retta leiddi til fyrstu opin-
beru deilunnar milli hans og Acton Blair, en
því miður varð Steele að lúta í Iægra haldi.
»Hr. Blair,« mælti hann dag nokkurn þegar
hin vanalega morgunráðstefna var búin, »jeg
er að hugsa um, að skjótast til New York.c
»Einmitt það,« svaraði Blair. »Með leyfi að
spyrja, til hvers?«
»Jeg þarf að tala við Philip Manson.c
»Um hvað?«
»Sitt af hverju, t. d. um ástandið hjerna.*
»í einlægni talað, finst mjer frekast að þjer
ættuð að tala um það við mig,« sagði Blair
all-hvast.