Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 68

62
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hefði lent í fjárkreppu. Hann var jafn rólegur
og endrarnær og aðeins það eitt, að hárið var
lítið eitt grásprengt yfir gsgnaugunum, gaf
Steele hugmynd um baráttu. Alvaran í andliti
Mansons breyttist í bros, þegar hann heilsaði
Sleele.
>Mjer þykir ^vænt um að sjá yður,* sagði
Manson. »Fenguð þjer brjefið mitt.«
»Nei, jeg fór frá Warmington sama daginn
og jeg símaði yður.«
»Nú jæja, það gerir hvorki til nje frá. Rað
var bara í tilefni af skeyti yðar. Mjer þótti
það leltt, en mjer var alveg ómögulegt að
senda yður peningana og brjefið var aðeins
nánari skýring á símskeytinu.«
»Rjer genguð líka í gildruna,* sagði Steele.
»Já, jeg misti alt, sem jeg átti. Og mjer var
það mátulegt, því að jeg hælti mjer út í það,
sem jeg hefi aldrei gert áður, að braska með
hlutabrjef.«
>Var það rjett, sem jeg rjeði af skeyti yðar,
að þjer hefðuð einnig skaðast?®
»Já, og hefðuð þjer sent mjer peninga, hefðu
þeir einnig farið, svo að yður þarf ekki að
þykja leitt, að þjer senduð mjer þá eigi. Rað
skrítnasta var, að jeg átti sjálfur 30 þúsund í
Detroit-bankanum, sem jeg alveg gleymdi í
æsingu dagsins.*
>Og þjer björguðum þpim?« spurði Manson
með eins miklum æsingi og hann gatíkomist.
»Já, en það var ekki mjer að þakka, því að
hefði jeg munað eftir þeim, væru þær líka
farnar. En hvernig stóð á því, að þjer settuð
alt yðar fast í hlutabrjef? Jeg hjelt. þjer hætt-
uð yður aldrei í brask.«
»Pað hefi jeg heldur aldrei gert fyr en fyrir
viku síðan. Bech óbersti kom og ráðlagði
mjer þetta og mjer skyldist, að ráðið kæmi
beint frá hr Rockervelt, svo að jeg var svo
grænn, að fára að því.«
»Hann Ijek sama leikinn við m:g, en hann
var aðeins leppur Blair. Rað var Blair, sem
var potturinn og pannan í öllu saman.*
»Við höfum engar sannanir fyrir því,« sagði
Manson.
>Jeg hefi sannanir. Blair reyndi eigi að
leyna því, þegar hann hafði náð peningum
mínum.
Blair var e nn af þessum erkihræsnurum, sem
brosa og brosa jafnframt því, sem þeir fremja
skálkapör sín. Hann fyrirgefur aldrei þó, að
hann láti svo.«
»Yður hefir ætíð hætt til að vera tortrygginn
í garð hr. Blair,« mælti Manson hugsandi.
»Rað er gagnslaust, að tala meira um þetta.
Hafið þjer lesið skýrslu hr. Rockervelts í blöð-
unum ?«
»Ágæt grein, full af gremju heiðarlegs manns.
Ágæt prjedikun gegn braski og þó er það al-
kunnugt, að þeir, sem í hringnum voru, hafa
grætt miljónir við söluna og kaup sín aftur.
Jeg veit ekki hvaða asni það var, sem sagði,
að maður gæti eigi bæði jetið kökuna og
geymt hana.«
»Við skulum eigi hugsa meira um það.
Hvenær farið þjer vestur aftur?«
»Jeg fer um hádegi á morgun, en ekki vest-
ur, heldur austur.«
»Austur?«
»Já, jeg fer austur með fyrsta skipinu á
morgun og jeg vona, að það skili mjer til
Frakklands.«
»Hvað, þjer hafið þó ekki sagt upp stöðu
yðar?«
»Jú. Mjer var ómögulegt að vera. Jeg
kem ekki nærri járnbrautum framar.«
»Vitleysa. Hvað ætlist þjer fyrir?«
. »Jeg veit það ekki, hr. Manson. Vit mitt
segir mjer, að jeg sje eígi ver farinn nú, en
þanri dag, sem frændi dó, þar sem jeg hugsa
lítið utn annað fje, en það, sem jeg sjálfur
vinn inn. Mjer líður mikið betur nú. Jeg á
30 þúsund dollara í peningum og hlutabrjefin
í Northern Pacific, sem jeg rjett nýlega hefi
lagt í »Broadway Safe Deposit.* Jeg skil ekki
sjálfan mig. Mjer finst jeg ætti að verða reið-
ur og drepa einhvern, en þó er jeg ekkert reið-
ur. Mjer finst á hinn bóginn jeg skammast
mín fyrir að láta slá svo ryki í augu mjer.
Og þó finn jeg ekki mikið til þess, $amt er