Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Blaðsíða 81

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
75
er það eina, sem jeg get gert, til þess að
þið getið orðið hamingjusöm. Ef jeg hefði
gert það fyr, hefði jeg getað firt þig
mikilli sorg.
Verlu sæl, kæra litla Anna, og hugs-
aðu til mín með vinsemd endrum og
og eins. Almáttugur guð haldi sinni
líknarhendi yfir ykkur.«
Er Anna hafði lesið brjefið, gekk hún
grátandi út úr stofunni.
»En það skollans uppátæki af Salomon,«
tók Gunnar til máls. Pví í fjandanum
þurfti hann endilega að vera að fara burtu?
Jeg sem var búinn að segja honum að sá,
sem fyrst gæti skotið dýrið, skyldi fá
Onnu. Og þegar búið væri að gifta þau,
mundi hún áreiðanleg sansa sig á því, og
bæði virða hann og elska. Hvað segið
þjer Mikkel HaIIeson?«
>:>Já það er ekki um að villast, herra laut-
inant!« svaraði farandsalinn.
Næta morgun kom Jakob til skógarvarð-
arhússins. Hann hafði ekkert sofið um
nóttina, fyrir óróleik og eftirvæntingu. Anna
sat á sínum gamla stað í stofunni, rjett
hjá klukkunni, hún var mjög föl. Hún
heilsaði Jakob blátt áfram og vingjarnlega
eins og hún var vön. Farandsalinn var
ekki farinn enn, honum fanst að hann yrði
fyrst að njóta allra þeirra rjettinda, sem
hann átti heimting á, fyrir þau mikilsverðu
tíðindi, sem hann hafði flutt.
»Mjer finst eitthvað ískyggilegt við loft-
ið,« mælti hann, »jeg held það sje best að
bíða fram á daginn og sjá hverju fram
vindur.«
Á andliti Gunnars var einhver hátíða-
svipur, þessi svipur gaf það til kynna, að
hann hafði tekið fasta ákvörðun. Það leit
út fyrir að hann hefði beðið effir Jakob,
því að þegar að hann kom, kallaði Gunnar
hann strax á eintal.
Ofurlítinn spöl frá húsinu lá skógurinn.
Pangað gekk Gunnar og settist niður á
fallinn mosavaxinn trjástofn, meðan hann
tróð tóbaki í pípu sína og kveikti í henni.
»En sú ljómandi veðrátta, sem hefir ver-
ið í ár,« tók lrann til máls, »alt af regn og
sagga-veður, nærri því aldrei sólskin.«
»Kallið þjer það góða veðráttu ?« spurði
Jakob hissa.
»Já, auðvitað. Það hefir alveg verið ó-
gerningur að taka upp svörð, og það lítið,
sem tekið hefir verið upp, hefir alveg ringt
í klessu, slíkt kemur brenninu í verð, dreng-
ur minn! af því hefi jeg hagnað.«
Jakob varð alveg forviða; hann skildi
ekki vel hvað Gunnar átt við, og þar að
auki fanst honum það skrítið, að Gunnar
skyldi vera að kalla hann á eintal út í skóg,
til að fala um brenni við hann. Án nokk-
urs formála, tók Gunnar aftur til máls:
»Heyrðu mig nú Jakob, jeg hefi raunar
gaman af að vifa, hvernig þínar efnanlegu
ástæður eru þar heiman fyrir. Þið Salomon
eruð einu erfingjarnir, og eigið víst að erfa
alt eftir föður ykkar, gamla malarann, eða
er ekki svo?«
»Jú,« svaraði Jakob. »í fyrra var faðir
minn að hugsa um, að eftirláta mjer jörð-
ina, með allri áhöfn,«
»Já, það veit jeg,« svaraði Gunnar. »Vertu
nú bara ekki að taka fram í fyrir mjer. Ef
nú heimskinginn hann Salomon, gerir al-
vöru úr því og kemur alls ekki heim, eða
ef hann deyr í útlöndum, þá erfir þú hans
part líka — jeg meina að þá erfir þú hann
líka, Jakob, og eign gömlu móður-systur
þinnar, ert þú víst viss með?«
»Já, hún samdi arfleiðsluskrá sína um
kyndilmessu og Ijel málaflutningsmanninn
Iesa hana upp fyrir okkur.«
»Já, hvað kemur mjer alt þetta við, sem
þú ert að rausa um? Fáir þú peninga, þá
er það gott fyrir þig, en þú mátt ekki
halda, að jeg virði þann mann meira, sem
er ríkur. Jeg hefi gefið þjer leyfi til að
umgangast okkur, og þú hefir verið hjer
sem heimilisfastur, -gerði jeg það til þess,
að vita, hvort nokkur dugur væri í þjer, og
10*