Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 6

2
»Systkyni mín, sem dóiu mælti hún.
»Jú; þau sjá ykkur; þau eru hjá guði. En
þau hafa gleði af að sjá vini sína hér niðri,
það er að segja, ef þeir lifa vel. Ef þið eruð
góð börn, þá koma andar þeirra hingað til
ykkar og margir aðrir englar með þeim.«
»Englar meðþeim, mamma? Enþeirþeklcja
okkur ekki, englarnir!«
»Jú. Englarnir þekkja alla. Við hér á jörð-
unni getum ekki lifað án vina. Og þegar and-
inn er kominn inn í himininn, þá leitar hann
sjer að nýjum vinum í nýja heiminum, og þá
slást þeir í förina, til að sjá góðu börnin á jörð-
unni.«—»En, mamma mín!» sagði Sigríður litla.
»Allir eru vinir hjá guði.«—»Já, að vísu, barn
mitt! En þeir geta elskað einn meira en ann-
an, eins og við hérna, og þeir umgangast þá
mest, sem eru þeim líkastir. Frelsarinn elsk-
aði lærisveina sína mismunanda mikið, og þann
heitast, sem var honum likastur í elsku og mann-
kærleika.«
Nú flykktust börnin í kringum mömmu sína
með ótal spurningar.
»Hví ertu þá að gráta, fyrst þeim líður svona
vel?« spurðu þau.
Hún hugsaði sig um.— »Jeg veit það ekki.
Anda minn langar að vera hjá ykkur og hjá
þeim líka. En hann er fjötraðar. En öll kom-
um við saman á endanum.«