Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 64

60
»Ertu þá svona vondur við hana?« hugsaði
eg og festi spyrjandi á hann augun.
Hann sá, hvað eg hugsaði, og sagði brosandi:
»Engin mannleg hönd orkar að lækna sært
móðurhjarta.«
»A hún börn?« spurði eg.
»Já, og var auðug, þegar maðurinn henn-
ar dó.«
»0g er nú orðin svona fátæk?« spurði eg
undrandi. »Hefir heilsuleysi eða önnur óhöpp
valdið tjóni hennar?«
»Sundurlyndi,« sagði hann. »Munið þér ekki
eptir drengnum og litlu stúlkunni, sem urðu á
vegi yðar i sama skiptið?«
Eg hugsaði mig um. »Jú, eg man eptir þeim.
Þau þráttuðu um baggann sinn, og honum var
varpað á herðar þess, sem var veikari.«
»Jú, alveg satt, maður minn! Það varð og
orsök ógæfunnar. Enginn vildi létta undir ann-
ars byrði, en þau þráttuðu og möttust um hvert
lítilræði. Allt gekk við það á tréfótunum, þar
til er eigurnar þrutu og sveitin tók við.«
»En stóri drengurinn ? Hvað varð af honum?«
spurði eg.
»Hann Jón?« sagði hann. «Hann heldur enn
að sér höndum og bíður eptir að einhver lypti
undir baggann sinn, og veslings móðirin tekur
sér þetta svo nærri, að hún fer æfinlega að
gráta, er hún heyrir talað um góð börn.«