Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 12

8
I»iiö sem hænuunginn sá.
Veslings hænan hafði legið á tólf drífhvítum
eggjum í marga daga og nætur, og enginn ungi
kom út úr þeim. Nú var hún orðin svo leið á
þessu þófi, að hún tók að brjóta á einu á fæt-
ur öðru, og einungis fúl ylgja vætti nefið á
henni, því eggin voru öll orðin fúl, öll nema
eitt; það tók sjálfkrafa að ganga af göfiunum;
hænan beið og beið, þolinmóð, þar til er það
slciptist í tvo jafna hluti. Þessarri miklu hrær-
ingu olli stór gulgrár ungi, sem var innan í
því. Hann brölti fram í dagsbirtuna með hálf-
an eggjakoppinn á bakinu og horfði undrandi
á tóma helminginn, sem lá eptir. Nú var fæð-
ingarstundin komin og þá brast skelin. Hæn-
an og unginn horfðu hissa hvort framan í ann-
að. Hún hugsaði: »Svona stóran og fallegan
unga hefi eg aldrei fyrr sjeð!« En hann hugs-
aði: »Hverereg? og hvar er eg?« Hannhristi
sig og skók, og fann, að hann bar einhverja
byrði á bakinu. Það var hálfur eggjakoppur-
inn, sem honum fannst vera svo þungur. Hann
hristi sig! En koppurinn sat límdur á bakinu
á honum.
»Hver er eg?« kvað liann nú ofurveikburða.
»Þú ert kominn inn í veröldina, barniðmitt!«
skvakaði hænan og fór að rjetta honum korn.
»Inn í heiminn!« endurtók hann og fór nú að