Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 11

7
urnar, og á meðan Páll laut niður undir einu
trjenu i skóginum, var ofboðlítill fugl með rauðri
bringu að syngja rjett uppi yfir honum. Þau
hlustuðu og fóru að líta í kring um sig, því að
þau voru hlessa á að heyra hann syngja svo
fagurt og sjá hann veifa litlu vængjunum á
frosnu greininni. »Hann er að þakka guði fyrir
eitthvað, því að hann horfir upp í liimininn,«
sögðu börnin og hlustuðu—og þeim heyrðist litli
fuglinn syngja þetta:
»Litli drengur, litla, stúlka, sem eigið heima í
skóginum! Guð gleymir ykkur ekki. Hann er
svo góður! Hann er svo góður!«
Þau tíndu spýturnar og gengu heim; en hví-
lík gleði var á ferðum heima! Á borðinu var
sælgætismatur og mörg barnagull lianda þeim,
sem einhver góðviljaður vinur hafði sent þeim,
á meðan þau voru í burtu.«
Börnin lioppuðu af gleði og sögðu: »Litli fugl-
inn sagði okkur satt. Guð getur engum manni
gleymt. Hann er svo góður! Iiann er svo
góður!«
Fuglarnir lifa áhyggjulausir og glaðir. Þótt
þeir safni ekki í kornhlöður,bíða þeir ekkiiðju-
lausir eptir björginni, en fljúga út á hverjum
degi, til þess að tína sér korn, og þeir finna
þau. Guð hjálpar þeim, sem hjálpa sjer sjálfir.