Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 58

64
»Lestu og lærðu!« sagði móðir min. »Ann-
ars hlýt eg skammast mín fyrir að eiga þig
fyrir son«.
Jóni Grant þótti gaman að leika sér. En
honum þótti þó meira gaman að lesa, og hann
lærði meira utan skólans en eg lærði í honum.
Jón er nú orðinn eins og eg, fullorðinn maður.
En næsta er hann ólíkur mér. Eg sé nú yfir-
sjón mína. En nú er það orðið of seint. Eg
hefi nú ekki tima til að læra, því að eg verð
að vinna mér brauð«.
Sagíin af Demosþenes.
Eg ætla aðsegja ykkur sögu, börnmín! sem
sýnir, hverju einbeittur vilji orkar, og hvað
hátt maðurinn getur komizt, ef hann leggur
fram alla krapta sína, þótt þeir sýnist vera
veikir og ónógir.
Demosþenes var griskur mælskumaður, sem
fæddist 381 fyrir Krists burð. Hann missti föð-
ur sinn, er hann var 7 ára gamall, og litlu
síðar allar eigur sínar. Iiann hafði veikbyggð-
an líkama og mjög ófullkomið málfæri, enda
svo ófullkomið, að hann stamaði, og þó ásetti
hann sér að verða mælskumaður, en hann hafði
einbeittan vilja og kjark.
I fyrsta skipti sem hann hélt ræðu á almanna-
færi, var hann hæddur og hrópaður, en hann
missti ekki kjarkinn, heldur gerði allt, sem á