Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 47

43
Þær horfðu forviða framan í hann og skildu
ekki vel, hvað hann átti við.
»Guð hjálpi mér!« sagði hann. »Eg skal
aldrei framar fara á þann stað. Eg skal æfin-
lega vera heima hjá ykkur«.
Nú skildu litlu stúlkurnar, hvað hann átti
við, lögðu höfuðin í kjöltu lians og grétu af
gleði.
Elska barnanna frelsaði föður þeirra, þær
voru sannarlega góðu englarnir lians; en hann
reiddi sig ekki eingöngu á sína eigin krapta.
Hann fór að biðja guð að lijálpa sér og styrkja
tilraunir sinar til þess að lifa reglulega, og það
vitnaðist brátt, að hann var orðinn umbreytt-
ur maður.
Kærleikurinn er sterkasta afl lífsins. í sam-
bandi við traustið á guði er honum ekkert ó-
niögulegt.
Táldrægni.
(Þýtt).
Einu sinni fékk maður nokkur syni sínum
8Pýtu til að saga i eldinn. Drengurinn var lat-
ur og nennti því ekki, en fleygði söginni, svo
aö hún brotnaði. Og sagði þá við sjálfan sig:
»Eg braut ekki sögina. Ilún brotnaði sjálf*.
Hann reyndi að telja sér trú um þetta, en
hann vissi í hjarta sínu, að það var ekki satt,