Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 19

15
að hugsa um, hvað skemmtilegt það væri, að>
tína með þeim ber og blóm inni í skóginum.
Þá sagði hún í huga sínum: »Það er engin
synd fyrir mig að færa markið í sokknum, sem
hún amma mín setti í hann. Skógurinn er víst:
undur fallegur í dag, og það væri svo mikið
gaman að koma þangað.«
Eptir fáeinar mínútur sagði hún: »Amma!:
Nú er eg búin með það, sem þú settir mér fyrir
að prjóna.«
»Er það mögulegt, Súsanna? Svona fljótt!«
sagði amma hennar, tók við sokknum og horfði
grandgæfilega á hann.
»Það er satt, Súsanna!« sagði hún með á-
herzlu á hverju orði. »Það er satt — það eru
tuttugu umferðir frá markinu, og af því að þú
hefir aldrei sagt mér ósatt, þá máttu nú fara
og skemmta þér, eins og þú vilt, það sem eptir
er af deginum.«
Súsanna roðnaði og þakkaði henni elcki fyrir,
gekk seint og þunglamalega í burtu, en söng'
ekkert, eins og hún var vöu.
»Hvað er þetta? Súsanna kemur,« hrópuðu
leiksystur hennar. »Hvað kemur til? Því hef-
irðu farið frá henni góðu ömmu?« sögðu þær
í ertni.
Það kemur ekkert til,« sagði hún, en fann
þó til, að hún var að reyna að svikja sjálfa
sig. Hún hafði skrökvað, og hún mundi, hvað