Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 52

48
•dyrnar voru lokaðar, beið veslings-kötturinn
fyrir utan dyrnar í öllu frostinu mjálmandi og
veinandi, þangað til að Jón fór á fætur, til
þess að hleypa henni inn, svo að hún gæti
komizt aptur til kettlinganna sinna«.
»0, já, kisa er móðir«, sagði Margrét. »Skyldu
þá þessir kettlingar nokkru sinni borga henni
fyrir umhyggjuna og ástina, sem hún lætur
jþeim í té?« Mamma hennar hristi liöfuðið og
sagði:
»Kisa er lík mörgum mæðrum, sem ekki
mega búast við neinu öðru endurgjaldi fyrir allt
það, sem þær gjöra fyrir börnin sín, en þeirri
;gleði að vita, að þeim líður vel og vantar
■ekkert.«
Margrét snöri sér undan. Þessi bliðu orð
hrærðu hjarta hennar. Hún horfði á mömmu
sína, þreytta, kalda, svanga og vota, og þá á
borðið, sem var hlaðið af góðum mat og föt-
um handa lítilli stúlku.
»0, mamma mín!« kallaði hún. »Hvað eg
hefi verið hugsunarlaus!« Hún kastaði sér á
hnén niður í gólfið, og fór að nudda og verma
fætur mömmu sinnar. Hljóp þá eptir þurrum
•skóm og sokkum og eptir heita sjalinu sínu,
til þess að leggja yfir hana; fyllti ketilinn, setti
•hann á eldinn og gjörði allt, sem hún gat, til
•að hjálpa mömmu sinni.
Margrjet gleymdi aldrei þessarri samræðu, og