Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 7

8
»Heldurðu þá,c spurðu þau, »að foreldrar þinir
viti, hvernig þjer liður?«
»Já, það held eg, að þau geri. Elskan er
eilif og deyr ekki, þó að líkaminn deyi. Vjer
liöldum áfram að elska þá, sem við höfum elsk-
að, en með miklu lireinna og helgara kærleika
en hér, og ekkert getur eins hjálpað til að
halda sambandi elskunnar föstu og hreint hjarta
og góð áform. Yfir þeim djásnum brosa guðs
englar af gleði, og hlakka tii að fá slíka inn
í hópinn sinn. Og þegar hreinu, góðu sálirnar
skilja við líkamann hjer niðri, vita góðu engl-
arnir það fyi'ir og koma á móti þeim, til þess
að fagna þeim, eins og við gerum, þegar við
mætum góðum vinum.
Og nú, börnin mín! Leikið þið ykkur æíin-
lega þannig, að englar undangenginna vina
þurfi ekki að hryggjast yfir athæfi ykkar.
í dag er upprisuhátíð drottins vors; hann reis
upp frá dauðum einu sinni. Og vér eigum að
rfsa upp með honum frá illu athæfi.
Blómin og jurtirnar rísa líka upp frá dauða.
Á hverju vori er þeirra upprisuhátíð, —
kraptaverk kraptaverkanna, en sem vér svo
sjaldan veitum neina eptirtekt, af því að það
ber svo opt við.«
Hún þagnaði og fór að hugsa um sina kæru
framliðnu. Litla barnið elti sólargeislann, eins
og mennirnir hamingjuna, og aldrei vildi ganga