Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 15

11
lagðist niður undir þeim. Maðurinn, sem nú
liafði hvílt sig, tók nú stafinn sinn og barði
hestinn, þangað til hann stóð upp. Hann mátti
ekki hvila sig. Þá hristi litli unginn höfuðið
•og sagði við mömmu sína: »Þetta er vond ver-
■öld, sem eg er kominn inn í. Veslings skepnan
átti að fá að hvíla sig, eins og maðurinn. Þeir
voru báðir jafnþreyttir.«
»Já, unginn minn!« sagði hænan. »Maðurinn
átti að taka baggana ofan af honum, meðan
þeir stóðu við. En hann er slæmur maður, og
þess vegna gerði hann það ekki. En það eru
líka margir góðir menn til, þó að þú hafir ekki
enn séð þá.
Nú kom næsti dagur, og hænan fór út með
litla ungann sinn, sem nú var farinn að stækka.
Þau leituðu sér að kornum og möðkum hingað
og þangað, og komu þangað, sem fáein börn voru
að leika sér. Eitt þeirra var svo lítið, að það
gat varla gengið með hinum. Litli unginn nam
nú staðar, teygði fram höfuðið og sagði við
mömmu sfna:
»Eru þetta allt menn, mamma mfn?«
»Já,« sagði liænan. »Það eru litlir og veik-
burða menn; en þeir þroskast eins og þú.«
»Og vondir?« spurði litili unginn.
»Sumir eru það, ef til vill,« svaraði hún.
Rétt í þessu fóru stærri börnin að erta litla
barnið, sem engu gat af sér hrundið, svo það