Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 22

18
frá sjer orfið örvilnunarfullur, dró djúpt and-
varp, og sagði við sjálfan sig:
»Nú verða veslings-börnin mín að fara á hrepp-
inn, fyrst eg endist ekki lengur til að vinna
fyrirþeim.« I hlíðinni uppi yfir voru létt þoku-
bönd að kvísla sig til og frá fyrir hægri golu.
Þau ýmist smugu 1 hverja klettaskoru, eða hófu
sig upp í smáum sundurlausum hnöppum, og
kölluðust á um eitthvað, sem þeim hvarflaði í
huga. Golan var svo máttlaus, að hún ljek
sér að því að smátæta þau í sundur, eða þá
ofurhægt rak þau saman, svo sem hún hefði
ekkert að gjöra nema að leika sér hugsunar-
og tilgangslaust.
Rétt í þessu brauzt sólin fram, og undan einu
þokuskýinu gægðist þrefaldur regnbogi, skín-
andi í öllum upphugsanlegum litaskiptum. Nátt-
úran var svo blið og róleg, en aðgjörðalaus.
Þarna lá veslings bóndinn, uppgefinn að slá
harða völlinn. Þar skammt í frá léku litlu
börnin sjer hugsunarlaust, glöð og ánægð með
hið yfirstandanda.
»Iíeyrðu«, kallaði þá sólin til golunnar. »Var
það ákvörðun okkar að gera ekkert nema að
skemmta okkur?«
»Og að gagna öðrum,« svaraói golan, og leið
ofur hægt yfir andlitið á bóndanum, sem þerr-
aði svitann af enni sér.
»Sameinum þá krapta olckar,« sagði sólin.—