Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 27

23
sem Kollu litlu þótti nú svo vœnt um. Nú var
búið að taka spilkurnar af fætinum og hún var
ekki hölt lengur.
Olöf litla fór opt út með matinn sinn og borð-
aði hann hjá Kollu litlu, og þær kölluðu hvor
til annarrar og voru opt saman.
Nú kom haustið, og þá var öllu fénu safnað
saman i stóra rétt. Þangað kom Kolla litla.
Hún leitaði um alla réttina að henni mömmu
sinni, og hún fann hana inni í einu horninu og
heilsaði henni.
Mamma hennar sagði: »Ertu nú eigi búin að
gleyma mér, lambið mitt?«
»Nei, elsku-mamma,« sagði Kolla. »Mérþyk-
ir ofboðvænt um þig; en mér þykir líka vænt
um hana Ólöfu litlu. Hún hefir. verið svo góð
við mig í sumar.«
»Það er rétt, lambið mitt! Vertu þakklátvið
alla, sem eru góðir við þig. Öllum er illa við
þá, sem eru vanþakklátir.c Nú labbaði Kolla
litla til Ólafar, nuddaði sér utan í pilsið henn-
ar, svo sem hún væri að þakka henni fyrir
sig. Tveimur árum síðar átti Kolla ofboðlítið
lamb, sem Ólöf bar í fanginu. Kolla gekk jarm-
andi á eptir og sagði: »Vertu eins góð við
lambið mitt og þú varst við mig.«
Ólöf græddi margt fé út af Kollu sinni.