Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 8

4
saman með þeim. Þannig endaði eltingaleik-
urinn. Árin liðu. Börnin urðu fullorðin. Móð-
irin dó og komst til barnanna sinna. En börn-
in, sem lifðu, vönduðu framferði sitt, til þess
að hryggja ekki anda sinna framliðnu vina, sem
elskuðu þau svo heitt, þó að þeirra líkamlegu
augu sæi þá ekki.
Fjórir sólargeislar.
(Þýtt).
Einu sinni lögðu fjórir sólargeislar saman ráð
sín að ferðast niður á jörðina; þeir dönsuðu
alla leiðina af gleði og ætluðu sér að gera eitt-
hvað gott, og sögðu í lágum rómi hver við ann-
an: »við skulum gjöra meira en að skemmta
okkur; við skulum hressa aðra og gleðja; og
mætumst svo í kvöld í vestrinu.«
Nú sveif einn sólargeislinn gegn um lágar
kotdyr, og fór í feluleik við barn, sem sat á
gólfinu. Það reyndi að handsama hann, og hló
hátt af ánægju. En bjarti geislinn flýði ein-
lægt undan litlu höndunum, sem þá gripu í
tómt.
Annar geislinn smaug inn í herbergi, þar sem
veikur maður lá. Hann hresstist við komu lians
og fór að hugsa um æskudaga sína, um litlu
söngfuglana, sem syngja á vorin, og um fallegu
blómin, sem þá spretta á jörðunni. Hann
gleymdi þá veikindum sínum og varð glaður.