Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 65

61
»Veslingurinn!« sagði eg. »En stúlkan? Hvar
er hún?«
»Hún fer hingað og þangað í rænuleysi og
heflr nóg með sjálfa sig. Þau voru upp alin
við allsnægtir og treystu auðnum. En hann
geklc til þurrðar, áður en þau áttuðu sig á lífinu,
og þá er þau fyrst áttuðu sig, var kjarkurinn
þrotinn, til þess að ryðja sér nýja braut, og þau
hugsa einungis um, hvað æskilegt hefði verið,
ef svona og svona hefði gengið.«
»í því er ógæfa þeirra fólgin,« mælti eg.
»Við verðum að vinna og bíða, en megum ekki
dreyma og bíða. Það eru tvö orð með djúpu
millibili. Þér hafið borið baggann yðar vel.
Það er tignarlegt að vera sinnar eigin ham-
ingju smiður.«
»Vel!« sagði hann seint. »Það orð er líka
þýðingarmikið, og verður að eins sagt einu sinni,
hverjum sem það hlotnast, þá er síðasti bagg-
inn er látinn niður. Ef þá er vel, þá er öllu
óhætt. Eg hefi treyst á mína krapta í gegn um
guðs krapt, maður mínn! I styrkleika hins
styrkva hefi eg verið sterkur. I því er leynd-
ardómurinn fólginn, að lcomast áfram í heim-
inum.«
Eg kvaddi, þakkaði fyrir mig, tókpokaminn
á bakið og gekk leiðar minnar, og sá þennan
mann aldrei framar. En eg er viss um, að
hann hefir komizt vel áfram.